chapter twenty one: is it just prejudice?

Gdy w piątek wieczorem Avery wróciła po zajęciach do mieszkania, Roxy już tam nie było. Szatynka szybko coś zjadła, przebrała się i niedługo potem dostała sygnał od Lou, że czeka pod kamienicą. Kolejny raz czuła, że praca w piątki wykończy ją fizycznie, w związku z ilością zajęć na uczelni, a potem przypomniała sobie o tym, o czym nie chciała pamiętać i co miało szansę wykończyć ją psychicznie. Miała szczerą nadzieję, że coś w jego zachowaniu się zmieni, ale były to płonne nadzieje. Nadal patrzył na nią z lekką irytacją, ale z Lou w pobliżu jakoś nie dokuczało jej towarzystwo bruneta. Jak zwykle usiadł przy barze, żeby wypić coś na rozgrzewkę, więc musiała zbliżać się do niego od czasu do czasu. Przez cały wieczór nie ominęło jej kilka kpiących spojrzeń i jakaś złośliwa uwaga okraszona nonszalancko uniesionym kącikiem ust. Jej zmęczenie jednak kazało jej kompletnie go zignorować i myśleć wyłącznie o tym, ile jeszcze pozostało do powrotu do domu. Była naprawdę szczęśliwa, gdy Lou z uśmiechem wyszedł zza baru i wręczył jej płaszcz.

Dziwnie było jej pierwszy raz budzić się samej w mieszkaniu bez Roxy, ale poza tym, że nie spotkała nikogo w kuchni to dzięki pracy na malarstwo i ćwiczeniom na rysunek, prawie nie odczuła nieobecności brunetki. Potem znowu zebrała się i tym razem już bardziej wyspanej pracowało się jej lepiej, co chyba źle przyjął jedynie brunet. To znaczy chyba musiał jakoś wyrównywać jej nastrój, bo w sobotę lepiej mu szło dokuczanie dziewczynie. W niedzielę wczesnym popołudniem wpadł do niej Levi, żeby zestawić razem ich obrazy i ocenić jak się razem prezentują. Chłopak spędził u niej trochę czasu i musiała go delikatnie wyprosić dopiero, gdy przypomniała sobie, że musi przygotować się do wyjścia. Gdy zaczynała zbierać się do pracy, dostała wiadomość od Roxy, że coś się przedłużyło i prawdopodobnie wróci dopiero rano, w związku z czym nie chciała, żeby Avery dziwiła się po powrocie z pracy, jeżeli by jej nie było.

- Avery, chodź tu na chwilkę. - Lou machnął na nią ręką. Było już po drugiej i powoli wszyscy zaczynali oczekiwać na zamknięcie lokalu. - Słuchaj, muszę wyjść trochę wcześniej i Joel jedzie ze mną, bo dzwonił sąsiad, że coś w mieszkaniu się stało, zalało go chyba, a to jest sąsiad zza ściany i mówił, że nas też mogło. Nie miałabyś nic przeciwko, żeby odwiózł cię Niall?

- Nie, w ogóle to mogę wrócić sama...

- Nie no, nie żartuj. Jest późno, a poza tym rozumiem, że masz jutro zajęcia, więc nie będziesz tracić czasu na łażenie piechotą. Chciałem tylko upewnić się, że nie masz nic przeciwko.

- Nie ma sprawy.

- Super.

Nadeszła trzecia i klub powoli się wyludniał. Lou i Joel trochę wcześniej się ulotnili, a Avery z Carą zaczynały sprzątać stoliki.

- Kurde... no nie... - Szatynka usłyszała za plecami zirytowane westchnienie dziewczyny.

- Co się stało?

- Moja sukienka... ktoś musiał wylać drinka i musiałam się otrzeć... - Jęknęła dotykając jasnego materiału.

- Chodź to ci to zapiorę, bo później będzie ci trudno się tego pozbyć. - Poszły do łazienki i tam Cara usiadła przy umywalce, a Avery namoczyła i zaprała dziwną niebieską plamę na skraju białej sukienki.

- Że też akurat dzisiaj ubrałam się na biało... - Mruknęła wzdychając ciężko.

- Nie martw się, prawie zeszło. Myślę, że jak wypierzesz, to będzie ok.

- Dzięki wielkie. - Dziewczyna uśmiechnęła się lekko i zeskoczyła z umywalki. Zaraz po skończeniu spojrzała na telefon stwierdzając, że musi lecieć, bo nie dość, że się poplamiła to jeszcze spóźnia się, a chłopak na nią czeka. Wyszła z łazienki i poleciała do pokoju za barem, żeby się zebrać. Avery trochę wolniej wyszła z pomieszczenia i skierowała się na parkiet chcąc sprawdzić, czy Niall jest już gotowy. Po sali kręciło się jeszcze kilka osób, ale nie mogła wypatrzyć blondyna, więc zagadnęła jednego ze znanych jej ochroniarzy:

- Hej, nie wiesz, gdzie jest Niall?

- Chyba już poszedł...

- Nie ma go? Świetnie, czyli wracam piechotą... - Jęknęła, bo już teraz nie zapatrywała się tak dobrze na prawie godzinny spacer.

- Avery, to twoje, nie? Lecę, pa!- Cara, która nagle się pojawiła na parkiecie podała jej płaszcz i pobiegła do wyjścia.

- Tak dzięki. Pa...

- Słuchaj, będziemy zamykać za chwilę...

- Już tylko wezmę torbę. - Poszła do pokoju dla pracowników, ale natrafiła na zamknięte drzwi, więc wróciła z powrotem do ochroniarza. - Nie wiesz kto ma klucz?

- A Cara go nie zamykała?

- Ale ona już poszła. Widziałeś jak wylatywała.

- To nie wiem, może zabrała klucz.

- Nie, nie... to niemożliwe... tam jest moja torba z kluczami... - Dzisiejszy wieczór stawał się coraz koszmarniejszym żartem. Czekał ją nocny spacer, została bez telefonu i kluczy, a Roxy nie było. Świetnie.

- No, ale masz płaszcz... pewnie zgarnęła wszystko co tam było... Mogę do niej zadzwonić... - Mężczyzna wyciągnął telefon i wybrał numer. Po chwili rozmowy odsunął urządzenie od ucha i pokręcił głową. - Cara mówi, że wzięła wszystko, torby nie było i myślała, że po prostu nie wzięłaś jej.

Avery westchnęła ciężko i rozejrzała się po pomieszczeniu. Większość już opuściła klub spiesząc się do domów i na jej nieszczęście nie został nikt z jej bliższych znajomych, których mogłaby prosić o pomoc. Cudownie. Jeszcze gorzej poczuła się, gdy zobaczyła opierającego się o pobliską ścianę Zayna, którego wcześniej nie zauważyła. Przyglądał się jej i musiał wszystko słyszeć. Jeszcze lepiej. Miała wrażenie, że brunet zaraz powie coś, co jeszcze bardziej ją pognębi. Pokręciła zniechęcona do życia głową i narzuciła na ramiona płaszcz. Może uda się jej wejść do kamienicy od podwórka i przeczeka parę godzin do powrotu Roxy? Odwróciła się w stronę wyjścia i dokładnie w tym momencie Zayn odepchnął się od ściany i zaczął się do niej zbliżać. Avery nie chciała go prowokować do kontaktu, ale zerknęła na niego. Chłopak miał dziwną, jakby niezdecydowaną minę i był coraz bliżej niej. Obydwoje byli już niedaleko wyjścia, ale brunet zostawał trochę z tyłu.

- Nie masz gdzie iść? - Usłyszała w końcu jego głos, gdy sięgała by pchnąć drzwi.

- Idę do domu.

- Przecież nie masz kluczy...

- Trudno... jakoś sobie poradzę... - Na moment zapadła cisza, którą przerwał znowu mężczyzna.

- Chodź ze mną.

- Proszę? - Avery zatrzymała się patrząc na niego zdziwiona, bo chociaż w jego głosie nie było słychać kpiny, spodziewała się zobaczyć ją na jego twarzy. Jednak, gdy się obróciła i spotkała jego wzrok nic w nim nie wskazywało, żeby żartował. - Gdzie?

- No przecież nie masz gdzie spać.

- Ale... - Dziewczyna nadal skanowała jego twarz w poszukiwaniu znaku, że chłopak ją podpuszcza. - ...Nie... nie będzie ci to przeszkadzać?

- Wierz mi, nie proponowałbym ci tego, gdyby miało. - Dziewczyna patrzyła na niego niepewnie, zastanawiając się, czy przyjmowanie propozycji chłopaka jest bezpieczne. To znaczy, co się stało, że nagle postanowił jej pomóc? Powoli i nie do końca z przekonaniem kiwnęła głową. Może... może źle go oceniła? Był gburowaty, ale w końcu to czyny, a nie słowa świadczą o człowieku, prawda? Może tak naprawdę brunet był w porządku, tylko krył się za taką niemiłą fasadą? Może znalazł okazję do polepszenia sytuacji między nimi, za którą sam był odpowiedzialny?

Wyszli w ciszy przed klub na pustą, cichą ulicę i skierowali się w stronę wskazaną przez chłopaka, który tylko krótko mruknął, że mieszka niedaleko. Po kilkunastu minutach doszli do jakiegoś budynku, przed którym chłopak zwolnił i z kieszeni kurtki wyciągnął klucze. Wpuścił dziewczynę w zupełną ciemność, która została rozproszona tylko w niewielkim stopniu przez słabo świecącą żarówkę zapaloną przez chłopaka. Weszli na trzecie piętro i tam brunet otworzył drzwi swojego mieszkania. Była to niewielka kawalerka i na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że mieszka tam mężczyzna. Nie było zbyt wielu drobiazgów czy zdjęć. Parę rzuconych na krzesło ubrań, gitara oparta o ścianę. Mieszkanie składało się z kuchni, łazienki i pokoju. W Avery, gdy tylko zdjęła z siebie płaszcz, uderzył chłód. Tak jakby w ogóle nie ogrzewał swojego mieszkania. Jej skóra pokryła się gęsią skórką. Przestała się tym przejmować, gdy obrzuciła jeszcze raz mieszkanie wzrokiem i pierwsze, co rzuciło jej się w oczy, to że Zayn nie posiada niczego innego do spania niż łóżko. Żadnej kanapy ani nic. Chłopak chyba złapał jej spojrzenie i uśmiechnął się pod nosem.

- Chyba nie wymiękasz?

Avery nic nie odpowiedziała, tylko cicho westchnęła. Znowu przebiegł ją dreszcz. Nie miała pojęcia jak mógł wytrzymać w takiej temperaturze normalnie.

- Jeżeli chcesz to tam jest łazienka. I możesz wybrać sobie stronę łóżka, bo jak widzisz innego miejsca nie mam.

Po parunastu minutach oboje leżeli w łóżku. Dla niego nie było w tym nic dziwnego, ale dziewczyna była skrępowana całą sytuacją i położyła się tylko dlatego, że nie chciała nagle stwierdzić, że jednak idzie posiedzieć na klatce schodowej. Chociaż była nakryta kołdrą, od momentu zdjęcia płaszcza wciąż nie mogła się rozgrzać. Skuliła się najbardziej jak mogła, ale niewiele jej to pomogło i miała wrażenie, że trzęsie się jak głupia.

- Co ci się dzieje? - Mruknął Zayn.

- Nic.

- Płaczesz?

- Nie.

- Przecież kurwa czuję, że się trzęsiesz.

- Zimno mi. - Westchnęła rzucając okiem na jego ledwo widoczny zarys.

- Przecież jesteś przykryta.

- No i co z tego? Nie wiem, czy zauważyłeś, ale jest tu cholernie zimno.

- Odwróć się.

- Co mi to da?

- Musisz dyskutować? Po prostu się odwróć. - Westchnął z lekką irytacją.

Dziewczyna przez moment zastanawiała się, czy spełnić polecenie chłopaka, ale ostatecznie pomyślała, że przynajmniej może będzie mogła udawać, że jest sama. Przy okazji odsunęła się jeszcze na sam skraj łóżka.

- Było ci zimno...

- I nadal jest...

- To czemu się odsuwasz?

Dyskusje z Malikiem... jak zawsze niezwykle efektywne... Avery nic nie odpowiedziała dochodząc do wniosku, że im szybciej zapanuje cisza, tym szybciej zaśnie i tym szybciej się stąd wyniesie.

- Nadal się trzęsiesz. - Mruknął i oplótł dziewczynę ramionami przyciągając ją do siebie, tak, że znalazła się na środku łóżka. W momencie, w którym dotknęły ją dłonie chłopaka nie była specjalnie zadowolona i zamierzała mu coś powiedzieć, ale skapitulowała, gdy tylko jej plecy dotknęły rozgrzanego torsu chłopaka. Jego dłonie pozostały na jej ciele, oplatając jej talię i utrzymując dziewczynę blisko niego. Na szyi poczuła ciepły oddech. Już nie wiedziała, czy woli chłopaka blisko czy nie. Z jednej strony było tam naprawdę zimno, ale on tak blisko też jej nie odpowiadał. Miała poważnie mieszane uczucia co do zamiarów chłopaka. Jakby tylko chciał jej pomóc to spałby na drugim końcu łóżka. Ale wtedy nadal by zamarzała. Krępowało ją jego zachowanie, ale przez to, że go nie widziała, tylko czuła bijące od niego ciepło, nie mogła całej sytuacji oceniać tak, jakby to zrobiła normalnie. Poza tym była zmęczona i senna i chyba tylko dlatego jej przemyślenia przerwał dosyć szybko sen, który nagle odciął ją od możliwości analizowania czegokolwiek.

Zasnęła chociaż jej niespokojny sen nie trwał długo. Jej umysł dobrze wiedział, że musi wstać na zajęcia. Musiała wstać nawet trochę wcześniej niż zwykle, bo musiała jeszcze zahaczyć o własne mieszkanie, przebrać się i wziąć rzeczy. Obudziła się czując zapach kawy. Czuła, że nadal ma towarzystwo w łóżku, ale już nie takie przytłaczające jak w nocy. Podparła się na łokciu i dopiero wtedy zobaczyła, że ramię lekko przerzucone przez jej talię nie należy do bruneta tylko do jakiejś śpiącej dziewczyny. Lekko zdezorientowana wstała, poprawiła sukienkę i poszła zajrzeć do kuchni, mając nadzieję, że znajdzie bruneta, podziękuje za nocleg i szybko zniknie. Zobaczyła, że chłopak siedzi na blacie z telefonem w ręku i popija kawę, której zapach był tam jeszcze intensywniejszy. Stała przez chwilę w progu zastanawiając się co powiedzieć.

- Ymm... hej, Zayn... Dzięki za przenocowanie.

- Nie ma sprawy. Przynajmniej miałem na co popatrzyć. - Uśmiechnął się zerkając na dziewczynę.

- Nie wiem... - Zaczęła, ale przerwał jej zaspany głos.

- Cześć – Avery zerknęła na dziewczynę, która przed chwilą obejmowała ją we śnie, a potem wróciła wzrokiem do bruneta, który siedział nadal lekko się uśmiechając.

- Ok, to... dzięki... muszę lecieć na zajęcia...

- Czekaj... - Chłopak zeskoczył z blatu i zbliżył się do dziewczyn. - Przenocowałem cię, więc może być mi się odwdzięczyła...

- Trzeba było wcześniej powiedzieć, że nie robisz tego bezinteresownie. - Mruknęła dziewczyna marszcząc brwi. Coraz bardziej zaczynała żałować, że przyjęła jego propozycję. Czego będzie chciał? Kasy? Przysługi?

- Przenocowałem cię bezinteresownie, ale drzwi się same bezinteresownie nie otworzą.

- Zayn, daj jej spokój. - Mruknęła druga dziewczyna opierając się o ramę drzwi.

- W sumie ty też mogłabyś coś zrobić... - Mruknął powoli, wciąż przyglądając się Avery. - ...Pocałuj ją.

- Co? - Mruknęły jednocześnie.

- Chcę mieć miły poranny widok. A potem możecie iść. - Oparł się o blat i wbił wzrok w szatynkę z lekkim uśmiechem.

- Zwariowałeś?

- Mogę poczekać. W sumie nigdzie nie wychodzę, więc...

- Ale ja mam zajęcia! Otwórz drzwi!

- To sobie poczekasz.

- Robisz to specjalnie?!

- Przecież to nic takiego... Masz z tym problem, młoda? Tak ładnie wyglądałyście razem w łóżku... - Westchnął i sięgnął po kubek z kawą.

- No dobra, chodź tu, bo już nie wyjdziemy... - Mruknęła w końcu druga dziewczyna, która najwyraźniej znała bruneta dłużej i podeszła do Avery. Ta poświęciła ostatnie spojrzenie chłopakowi, który lekko zmrużył oczy i poczuła jak dziewczyna kładzie jej dłoń na szyi i lekko nachylając się połączyła ich usta w delikatnym pocałunku. Gdy oderwała się od zdziwionej Avery, mruknęła:

- No Zayn, otwieraj. - Chłopak prychnął cicho.

- Mogłyście się bardziej postarać... - Ale powoli odepchnął się od blatu i wyciągnął z kieszeni klucze. Avery, po tym jak usłyszała przekręcany zamek, już bez słowa nałożyła płaszcz i buty i odprowadzona zadowolonym wzrokiem bruneta, zniknęła za drzwiami. Szybkim krokiem skierowała się do własnego mieszkania, mając nadzieję, że Roxy już tam jest i zaczęła w głowie przeklinać bruneta i decyzję pójścia do niego. Myślała, że źle go oceniła na początku? Teraz wiedziała, że się nie myliła...

chapter twenty: like the unwanted one

- A ty znowu tu? - Mruknął, gdy podeszła do baru. Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko poprosiła Nialla o osiem setek wódki. - Jeden weekend to nie za dużo dla twojej delikatnej psychiki?

- Nie wiem o czym mówisz.

- Nie wystarczy ci jednorazowa przygoda w świecie dorosłych? Nie czas wracać do mamy? - Uśmiechnął się w kpiący sposób.

- Zayn.. - Mruknął Niall podając dziewczynie tacę. - ...daj spokój. - Avery zabrała zamówienie i obróciła się w stronę sali, ale zanim odeszła dostatecznie daleko usłyszała syknięcie bruneta.

- Kurwa, nie chcę jej tutaj... - Dalsze słowa mężczyzny utonęły w szumie rozmów na sali. Avery westchnęła zmuszając się do lekkiego uśmiechu, gdy stawiała zamówienie na stole. A w zeszły weekend cieszyła się z pracy. Jeżeli brunet zamierzał jej tak „umilać” czas, to miał szansę dopiąć swego i sprawić, że zrezygnuje. Została przywołana do innego stolika, przy którym siedzieli dwaj młodzi mężczyźni. Zamówili whisky, a gdy dziewczyna wróciła do nich z zamówieniem, jeden z nich złapał ją za nadgarstek, gdy stawiała przed nim szklankę i zapytał:

- Nie usiadłabyś na chwilę z nami?

- Nie mogę. - Odpowiedziała spokojnie i spróbowała zabrać rękę.

- Na chwilę.

- Przepraszam, ale mógłbyś mnie puścić? Nie zamierzam tracić tej pracy, a z tego co wiem, przysiadanie się do klientów jest na to sposobem.

- Jest jakiś problem? - Avery usłyszała niedaleko siebie głos jednego z ochroniarzy.

- Jest jakiś przepis zakazujący kelnerkom siadania z klientami? - Zapytał z lekkim uśmiechem ten, który ją trzymał.

- Z tego co wiem, to nie, ale jest ruch, a kelnerki są tylko dwie, więc jeśli dostaliście zamówienie, to mógłbyś dać jej pracować. - Mężczyzna przewrócił oczami i wycofał rękę. Avery mruknęła ciche „dzięki” ochroniarzowi, który lekko się do niej uśmiechnął i skinął głową, a dziewczyna oddaliła się do innego stolika i zebrała puste szklanki.

- Co tam kwiatuszku, źli, brzydcy ludzie cię zaczepiają? - Zayn, nadal z kpiącym uśmieszkiem wciąż siedział przy barze i najwyraźniej obserwował dziewczynę.

- Kogo nazywasz brzydkim Zayn? Chyba siebie. - Avery obróciła się i zobaczyła dwóch mężczyzn zbliżających się do baru, przy którym zajęli wysokie stołki. - Skoro nie możesz posiedzieć z nami, to przyszliśmy tutaj. - Uśmiechnął się do szatynki.

- Chcecie wpaść za pedofilię? Nie wiedziałem, że kręcą was dzieci.

- Nie wiem kogo ty nazywasz dzieckiem... Ale jeśli chciałabyś mówić do mnie „tatusiu” to będzie mnie to kręcić, skarbie. - Puścił oko do Avery.

- Kurwa, nie mogę. - Zayn wstał i odwrócił się w stronę sceny.

Mężczyźni nie okazali się jakoś bardzo natarczywi, chociaż wyraźnie próbowali ją zagadać, ale tym przepłoszeniem Zayna zyskali trochę w oczach dziewczyny. Potem wdali się w rozmowę z Niallem, a po jakimś czasie zniknęli na parkiecie. Po tym nie wydarzyło się już nic specjalnie odbiegającego od normy i mogła się cieszyć tym, że słyszała głos bruneta śpiewającego, a nie czepiającego się jej. Pracowała bez specjalnych przeszkód aż do czasu zamykania klubu, gdy zbierając pozostawione kieliszki i szklanki, stojąc niedaleko jednego z wyjść usłyszała zdenerwowany głos Zayna:

- ...nawet nie wiesz jak... ale nie zwolni jej, bo myśli, że tak się nią podniecają. Kurwica mnie bierze. - Na moment ucichł. - Kurwa. Pewnie z litości ją trzyma, nie wiem. Powinna wylecieć.

Avery przygryzła wargę, nie chcąc dalej słuchać chłopaka. Czuła się w tym momencie jak jakiś niepożądany intruz. Wiedziała, że inni tak nie uważają, ale nie mogła tak całkiem zignorować słów bruneta.

- To chyba ostatnie. - Mruknęła cicho i obejrzała się jeszcze raz po sali, w której ostatni stolik sprzątany był przez Carę.

- Hej, wszystko w porządku? - Niall spojrzał na dziewczynę przekrzywiając głowę. - Chcesz kieliszek wina?

- Nie, dzięki... po prostu jestem już zmęczona, miałam zajęcia od rana. Pójdę zobaczyć czy Louis jest już gotowy. Trzymaj się. - Dziewczyna wymusiła jeszcze uśmiech i skierowała się po swoje rzeczy, a potem do wyjścia na parkiet. Nieszczęście chciało, żeby na koniec była jeszcze zmuszona do minięcia w korytarzu Zayna z jakąś dziewczyną. Oboje patrzyli na nią z lekceważącymi uśmiechami, chociaż dziewczyna wydawała się pod takim wpływem alkoholu, że nie do końca kontrolowała lekki chichot.

- Co taka skwaszona? Ominęła cię dobranocka? - Avery nie miała ani ochoty ani siły zwracać na niego uwagę. Chciała tylko jak najszybciej znaleźć się we własnym łóżku i zasnąć. Nie przemyślała tylko, że wyspanie się nie zmieni w żaden sposób nastawienia Zayna do niej. Jakby postawił sobie za zadanie sprawianie, żeby dziewczyna czuła się źle w klubie. Nie to, żeby jakoś często się do niej zbliżał, ale jak już był gdzieś w pobliżu, to zwykle do jej uszu dochodziło coś, przez co z jej ust znikał lekki uśmiech, z którym obsługiwała gości. Było jej przykro z tego powodu. Była pewna, że brunet jej nie lubi, chociaż nie wiedziała dlaczego, ale gdy pod koniec zmiany w niedzielę zagrodził jej drogę i z oddechem wypełnionym procentami wysyczał, że powinna zniknąć, chociaż ubrał to w bardziej niecenzuralne słowa, zaczęła się go trochę bać. Podczas krótkiego snu przyśnił się jej jego kpiący uśmiech, z którym mówił, żeby wynosiła się z jego klubu, więc gdy w poniedziałek wstawała na zajęcia i weszła półprzytomna do kuchni, Roxy spojrzała na nią i zmarszczyła brwi. Avery delikatnie westchnęła i posłała niemrawy uśmiech brunetce.

- Co się stało?

- Nic.

- Takie kity to możesz matce przez telefon wciskać. Pytam jeszcze raz: co się stało?

- Po prostu... - Westchnęła i przetarła zaspane oczy wierzchem dłoni. - ...nie wiem, czy praca w tym klubie to był najlepszy pomysł...

- Dlaczego? - Roxy skupiła wzrok na przyjaciółce, a po chwili ciszy jej oczy lekko się rozszerzyły. - Ktoś ci coś zrobił?! Jak tam pójdę to tak go załatwię, że...

- Nie, Roxy... nie stało się nic, co byś mogła śledzić i opisywać w artykule...

- Mam w dupie jakiś artykuł. Kto ci coś zrobił?

-Nikt mi nic takiego nie zrobił...tylko...

- Tylko co?

- Po prostu źle się tam czuję.

- Przez kogo?... Avery, powiedz mi, proszę. - Dziewczyna westchnęła i spojrzała na brunetkę.

- Wiesz, jak to jest jak się ktoś przyczepi do ciebie bez powodu i jest niemiły?

- No.

- To właśnie jest taki facet, który tam pracuje i nie wiem dlaczego tak się mnie czepia.

- Dupek. Pokażesz mi go i postaram się, żeby miał paskudny wieczór. Co ty na to? Pójdę z tobą w następny weekend.

- Nie wiem, Roxy, czy to jest najlepszy pomysł.

- I tak mi nie zabronisz tam pójść...

Na szczęście dla dziewczyny, gdy już minął poniedziałek, jej uwaga zwróciła się na studia, a miejsce Zayna zajął Levi, który był cudownym przeciwieństwem muzyka, chociaż z wyglądu nie różnili się aż tak bardzo – obaj wysocy bruneci – to charakterami zupełnie się nie przypominali. Dzięki wspólnemu projektowi mieli pretekst, żeby więcej rozmawiać, chociaż nie były to wyłącznie rozmowy o szkole. W środę, po raz kolejny korzystając z małej ilości zajęć, spotkali się u Avery, żeby zacząć opracowywać prace na malarstwo. Levi narobił zadziwiająco dużo zdjęć panu Mccoyowi, dzięki czemu nie mieli problemu z wyborem kilku kadrów do przerobienia na portrety. Poza projektem wyprodukowali również obraz, na którym umieścili swojego nauczyciela w scenie niczym z „Bravehearta” w pięknym kilcie i z mieczem – jako nawiązanie do jego wyraźnego szkockiego akcentu – stwierdzając, że jeśli przeżyją wszystkie zajęcia z nim, to w prezencie dadzą mu to arcydzieło. Zdecydowanie znajomość z Levim rekompensowała dziewczynie obecność Zayna.

W czwartek pod wieczór do pokoju Avery wparowała Roxy i pomacała w jej stronę groźnie palcem, tak, że szatynka myślała już, że przyjaciółka ma do niej jakieś pretensje, ale usłyszała:

- Nie rezygnuję z tego, żeby dać popalić temu kretynowi z klubu, ale... rozchorowała się dziewczyna, która miała jechać pomagać przy takim reportażu i nie mają innych chętnych na wyjazd na ostatnią chwilę, więc tak jak normalnie by pewnie mnie nie wzięli to z tego wszystkiego dostałam propozycję pojechania z ekipą.... Także nie będzie mnie przez weekend... ale żeby nie było – idę z tobą za tydzień. Tak? Żebyś mi się potem nie wymigiwała. - Avery mierzona spojrzeniem zmrużonych oczu Roxy tylko wzruszyła ramionami.

- Jak chcesz. - Wiedziała, że nie ma sensu dyskutować z postanowieniem brunetki, bo po prostu dziewczyna powie jej, że nic ją to nie obchodzi i i tak pójdzie.

- Tak?

- Roxy, nie martw się. Nie ma sprawy. Mam tam Louisa i innych, więc spoko. - Nawet nie przejmowała się w tym momencie aż tak brunetem z klubu, bo minęło trochę czasu od kiedy ostatnio go widziała i jej emocje nieco opadły. Miała nadzieję, że po prostu okaże się, że Zayn miał zły tydzień ostatnio i tym razem będzie normalnie. Jakoś nie martwiła się tym dopóki nie musiała tam iść.

chapter nineteen: let's be like the old masters

Uratowało ją wyłącznie wrodzone poczucie obowiązku. Jakimś cudem właśnie dobiegała do otwartych drzwi sali, w której za dwie minuty miały rozpoczynać się zajęcia z malarstwa. Pani Lowell jeszcze nie było, przywitały ją za to uśmiechy Leah i Ellie, z którymi zaprzyjaźniła się najbardziej. Leah była trochę zamkniętą w sobie szatynką o ślicznych półdługich lokach i delikatnych piegach okalających piwne oczy w kształcie migdałów. Ellie za to miała długie, czarne włosy jakby skradzione Pocahontas i dosyć ciemne brązowe oczy. Dziewczyny praktycznie od początku znalazły wspólny język i najchętniej przebywały w swoim towarzystwie. W sumie w grupie była ich szesnastka i w chwilę po Avery do klasy wpadli ostatni dwaj uczniowie, a zaraz za nimi wkroczyła pani Lowell, jak zwykle z lekkim uśmiechem.

- No, Martin, Lee siadajcie. - Zwróciła się do chłopaków, którzy chwilę wcześniej znaleźli się w klasie. - Jak widzicie dzisiaj znowu wrócimy do kompozycji martwej natury. - Wskazała stojący na środku stolik przykryty częściowo kawałkiem pomarszczonej tkaniny, na którym stał gliniany dzbanek, a kilka lekko przywiędniętych róż zostało rzucone niedbale obok. - Ale zanim zaczniemy pomyślałam, że moglibyśmy ustalić sobie zadanie domowe. Chciałabym was podzielić na pary. Wielokrotnie przyjdzie wam współpracować z różnymi ludźmi, więc dobrze by było wcześnie zacząć zdobywać w tej materii jakieś doświadczenie. Na początek, żebyście za bardzo nie przeklinali mnie za plecami, dam wam wolną rękę. To znaczy dobiorę was w pary, ale temat prac jest dowolny. Chcę tylko, żebyście w parach wymyślili i przemyśleli, co chcecie przedstawić. Każda para ma przedstawić cztery do sześciu prac, które będą spójne. Podkreślam, że ma to być współpraca. Chodzi o to, żebyście swój styl, jakikolwiek by on nie był, potrafili dopasować do tematu i ogólnej koncepcji projektu. Ma być spójnie. Zrozumiano? - Po sali przebiegł szmer potakiwania.

- Pani profesor, a ile mamy na to czasu?

- Ważne pytanie, jak zwykle przy dowolnym zleceniu... Myślę, że dwa tygodnie. Normalnie dałabym wam tydzień, ale rozumiem, że to pierwsza taka praca i wiem z doświadczenia, że będziecie mieli problemy z organizacją, dlatego radzę wam w tym tygodniu przynajmniej ustalić co chcecie robić. No dobrze, to może podzielimy się tak jak wasza lista leci... na przykład numer pierwszy czyli Finn będzie w parze z numerem dziewiątym, czyli Emily, Avery z Levim, Leah z Bellą i tak dalej. Znacie swoje numery? - Kilka osób potrząsnęło głowami, więc nauczycielka po kolei przeczytała wszystkie pary. - No, a teraz możecie się zabierać za dzisiejsze zadanie. Zwróćcie uwagę na fakturę materiału i na kwiaty. Zauważcie, że nie są całkiem świeże, nie są już czysto czerwone, ich brzegi zaczynają delikatnie przechodzić w brąz, zmieniają strukturę...

Gdy o 13:30 wreszcie opuścili klasę malarstwa i mieli pół godziny przerwy przed wykładem z historii sztuki zaczęli dyskusję nad zadaniem domowym i szukaniem swoich par. Pani Lowell udało się ich tak podzielić, że praktycznie wszyscy byli w parze z kimś, kogo nie wybraliby normalnie. Avery była w parze z Levim, wysokim, ciemnowłosym chłopakiem, z którym dotychczas specjalnie nie rozmawiała. Z wyglądu wydawał się sympatyczny, ale nie wiedziała, jaki będzie w bliższym kontakcie. Gdy do Leah podeszła Bella, dziewczyna, w której żyłach płynęło sporo portugalskiej krwi i zaczęła nawijać o projekcie, a Ellie kręciła głową próbując wypatrzyć swojego partnera, Avery mimowolnie rozejrzała się wokół i zobaczyła Leviego siedzącego na parapecie kawałek dalej, który gdy tylko uchwycił jej spojrzenie zamachał do niej lekko. Dziewczyna odpowiedziała uśmiechem i oddaliła się od koleżanek, żeby z nim pogadać.

- No cześć.

- Hej.

- Czyli będziemy parą... - Uśmiechnął się zeskakując z parapetu.

- No, zabawnie nas podzieliła.... Praktycznie nikt nie jest z tym, z kim normalnie rozmawia.

- Tak, ale to chyba lepiej dla nas, nie? Grupa trochę się zintegruje, ludzie się poznają, a nie, że cały czas w tych samych grupkach. No... słuchaj, to może się umówimy na przedyskutowanie tego projektu? Dzisiaj by ci pasowało? - Dziewczyna jak na zawołanie ziewnęła.

- Wiesz, wolałabym jutro... albo może w środę, bo wtedy najwcześniej kończymy, bo dzisiaj... Pracowałam wczoraj do późna i nie nadaję się do konstruktywnej dyskusji.

- No to środa, ustalone. - Uśmiechnął się.

- Super. - Dziewczyna wróciła do Ellie, która nadal rozglądała się za Lee, ciemnoskórym chłopakiem z dredami na głowie, który gdzieś zniknął.

- Jak tam? - Zapytała zerkając na uśmiechniętą dziewczynę.

- Ok, Levi wydaje się być w porządku. A ty?

- No właśnie nie wiem gdzie ten koleś zniknął... trudno, kiedyś się pojawi, prawda? - Brunetka uśmiechnęła się wzruszając ramionami. - To jak, umówiłaś się z nim na randkę? Wiesz, trochę zazdroszczę. On i może jeszcze Milo to najlepsze sztuki w tej grupie.

- Jasne, na romantyczną kolację przy farbach. Wiesz, jak działa zapach rozpuszczalnika na zmysły.

- Chcesz go odurzyć? Dobrze, nie będzie mógł uciec, a w razie czego wszystkiego się wyprzesz, a ja potwierdzę twoją wersję.

Dziewczyny jeszcze trochę rozmawiały, aż na horyzoncie pokazał się profesor Milton, zabawny staruszek wykładający historię sztuki. Jeden z rzadko spotykanych nauczycieli z powołania. Avery uśmiechnęła się na jego widok, chociaż miała obawy jak wytrwa półtoragodzinny wykład.

Gdy tylko udało się jej dotrzeć do mieszkania ucięła sobie drzemkę i dopiero po niej była w stanie zabrać się za wiszące nad nią ćwiczenia na rsunek. Po poniedziałku wiedziała już, że będzie musiała lepiej rozplanowywać czas, bo inaczej nie da rady połączyć nauki z pracą. Jej studia wymagały sporej ilości pracy w domu, a była pewna, że w poniedziałki będzie po prostu odsypiać zamiast robić jakieś zadania na zajęcia.

Jedynym dniem, który w jej planie kończył się przed południem była środa. Dlatego też był to najlepszy dla Avery termin, żeby spotkać się z Levim i omówić ich wspólny projekt. We wtorek zgadali się, że chłopak mieszka w akademiku i jest to trochę kiepskie miejsce na spokojne rozmowy, a jako że oboje byli spoza Londynu i nie znali jeszcze okolicy zbyt dobrze, po środowych zajęciach z technik malarskich wybrali się razem na spacer w celu znalezienia jakiegoś miejsca do posiedzenia.

- Jakbyśmy nic nie znaleźli, to możemy pójść do mnie.

- Dobra alternatywa, bo nigdy nie wiadomo. - Chłopak z półuśmiechem wskazał na szare chmury spowijające miasto. Avery odwzajemniła uśmiech ciesząc się, że trafiła na Leviego. Chłopak był całkiem sympatyczny i dobrze im się rozmawiało, gdy przemierzali niespiesznym krokiem kolejne uliczki. Wreszcie, gdy już oddalili się trochę od okolic szkoły, natrafili na niewielką kawiarenkę. Brunet otworzył drzwi, zza których czuć było zapach kawy i cynamonu przepuszczając dziewczynę pierwszą. Lokal był niewielki i przytulny, a dzięki porze również prawie pusty, więc zajęli sobie miejsca w wygodnych fotelach w kącie przy oknie i zamówili herbatę z pomarańczą i goździkami.

- Słuchaj, pewnie będziemy mięli kolejne tematy narzucane, więc może w ramach tego pierwszego razu zrobimy coś, co oboje lubimy. - Odezwał się, gdy w końcu stwierdzili, że trzeba coś ustalić.

- Ok, jestem za. To co lubisz rysować?

- Eee.... chyba najczęściej komiksy, ilustrowanie opowiadań... no i portrety, najlepiej karykatury.

- To co powiesz na portrety? Ja też lubię rysować ludzi, chyba mam tego najwięcej w portfolio.

- Dobra, podoba mi się. Tylko kogo?

- Moglibyśmy stworzyć cztery portrety tej samej osoby, tylko każdy inny.

- Super, podoba mi się. Mógłbym na przykład namalować karykaturę i powiedzmy... - Chłopak zamilknął marszcząc brwi.

- Może skoro lubisz komiksy, to w takim komiksowym stylu?

- Fajnie. Dobry pomysł.

- To ja bym mogła zrobić taki typowo fotorealistyczny. A drugi … nie wiem...

- Może coś w stylu Picassa?

- Nieee... to raczej nie mój typ... pomyślę nad tym... tylko pozostaje pytanie kogo?

- Może namalujmy portrety kogoś ze szkoły? Wiesz... pani Lowell, albo Mccoya... ten człowiek śni mi się po nocach z tymi wszystkimi ćwiczeniami na światłocień... już się boję jak zaczniemy z nim ćwiczyć perspektywę... - Westchnął kręcąc głową i śmiejąc się pod nosem.

- Możemy próbować. Może pani Lowell nie wyda nas przed panem Mccoyem...

- To wiesz co? Jak będziesz malować ten realistyczny to może zrób to w stylu Rembrandta albo Caravaggia... wiesz, dzięki niemu będziemy jak mistrzowie światłocienia. - Powiedział uśmiechając się z lekkim przekąsem.

- Ok. Mogę spróbować.

- No, to dobrze nam poszło. Dwa dni, a my mamy temat i koncepcję: oblicza koszmaru. Poszukam jakiegoś przyzwoitego zdjęcia Jamesa, a jak nie znajdę to zrobię na zajęciach i możemy zaczynać.

Byli chyba najbardziej zgraną parą, której najszybciej poszło ustalanie tematu, bo poza nimi tylko Martin i Nick szybko przedyskutowali sprawę i stwierdzili, że zilustrują metody zadawania sobie śmierci według kodeksu samurajskiego, jako, że Nick, w połowie Japończyk, podobno posiadał bardzo dobre źródła informacji dotyczące kultury azjatyckiej. Reszta ich grupy wciąż dyskutowała albo odkładała zadanie na później. Dzięki tej współpracy Avery zyskała nową znajomość, bo do końca tygodnia Levi podchodził do niej i zagadywał pokazując jej zrobione z ukrycia zdjęcia ich nauczyciela rysunku, podrzucając pomysły na aranżację ich projektu lub po prostu pytał jak jej leci. Zanim się obejrzała nadszedł piątek i po skończonym czterogodzinnym bloku rysunku musiała lecieć do mieszkania i w ekspresowym tempie przygotować się do pracy. Miała niecałe pół godziny, żeby coś zjeść i się przebrać, bo przed osiemnastą przyjechać miał Lou, żeby ją podwieźć. Musiała wstać przed siódmą, żeby zdążyć na zajęcia i gdy przekraczała próg klubu czuła jak bardzo nie chce tam być. Jej samopoczucie pogarszała świadomość, że czeka ją całe dziewięć godzin pracy zanim wreszcie będzie mogła położyć się spać. Wspaniale...

chapter eighteen: sexy red riding hood.

Następnego dnia przez całe przedpołudnie w mieszkaniu dziewczyn zalegała cisza. Avery zmęczona późnym powrotem ocknęła się dopiero po jedenastej, a Roxy jak zwykle, gdy nie musiała wychodzić, wstawała koło południa. Gdy szatynka parzyła sobie herbatę, do kuchni weszła ziewając czarnowłosa.
- I jak było? - Zapytała i znowu ziewnęła.
- Fajnie. To znaczy trochę późno się kończy, ale jest w porządku.
- I co? Chcesz tam pracować?
- Tak. Ludzie są w porządku. Właściciel jest miły... Lou powiedział, że zwykle będzie mógł podrzucać mnie do domu. Chyba... zanim zapomnę powinnam przeczytać umowę i podpisać... - Avery powoli podniosła się z krzesła i poszła szukać torby, w której znajdowały się dokumenty przekazane jej w nocy przez właściciela. Wróciła do kuchni, w której rozniósł się zapach kawy i chwilę przebiegała wciąż zaspanym wzrokiem po kolejnych punktach umowy, gdy doszła do wynagrodzenia, na którym zdziwiona zatrzymała się i po chwili wpatrywania się w sumę podetknęła umowę Roxy i wskazała palcem.
- Jestem zbyt zaspana i dwoją mi się zera w oczach, czy tu jest napisane tysiąc funtów?
- O kurde, dziewczyno... jesteś pewna, że to jest tylko kelnerowanie?
- Noo... tak tu jest napisane... - Wskazała wcześniejszy punkt, w którym wyraźnie widniało słowo „kelnerka”.
- A mogłam pójść tam z tobą... - Westchnęła brunetka.
- Możesz iść ze mną i zapytać czy nie potrzebują więcej kelnerek, albo ja mogę zapytać jak będę oddawać dziś umowę.
- Nie no, żartuję... to znaczy nie miałabym nic przeciwko zarabianiu tyle, ale wolę pracować tam, gdzie teraz, bo jak mi trochę zaufają to może pozdobywam nieco doświadczenia dziennikarskiego i będę miała co wpisywać do CV. Tylko pamiętaj... jak ktoś cię będzie tam próbował wykorzystywać do... niekelnerowania... to masz mi powiedzieć i zobaczą co to dziennikarstwo śledcze!
Avery uśmiechnęła się lekko do Roxy, która wojowniczo wymachiwała łyżeczką. Chyba i tak nie do końca była w stanie uwierzyć, że nie jest to błąd, więc postanowiła upewnić się w tej sprawie u właściciela. Był też punkt, który mówił, że możliwe są premie związane z większymi projektami i organizacja wydarzeń zewnętrznych, co nie mówiło dużo dziewczynie. W gruncie rzeczy miała wpisać tylko swoje dane i podpisać się na umowie, więc pomyślała, że może to zrobić równie dobrze na miejscu, po rozmowie z właścicielem, więc schowała jeden egzemplarz umowy do torby, a drugi włożyła do teczki z dokumentami i umieściła ją w szafce w pokoju. Potem jej uwagę pochłonęło zadanie na zajęcia, więc kilka godzin spędziła na rysowaniu, dopóki nie przyszła pora na zjedzenie czegoś i zebranie się do pracy. W czasie obiadu przypomniały jej się słowa właściciela a propos ubioru i zdała sobie sprawę, że nie ma sukienek. Zabrała ze sobą niewiele rzeczy i nie planowała wybierania się gdziekolwiek w sukience, tym bardziej, że robiło się coraz chłodniej, a przed wiosną i tak planowała być w domu. Zmarszczyła brwi i poszła do pokoju brunetki.
- Roxy, nie masz pożyczyć jakiejś sukienki?
- Pewnie, że mam. A jaką byś chciała?
- No nie wiem... jakąś kolorową... właściciel powiedział...
- Myślałam, że nie ma dress code'u?
- No bo nie ma, ale wczoraj powiedział, żebym przychodziła w sukience, więc...
- Hmm... tylko pamiętaj, jakby próbował wykorzystać to, że masz na sobie sukienkę...
- Roxy... jak on ma wykorzystać to, że mam na sobie sukienkę?
- Źle... może to bardzo źle wykorzystać... nie wiesz, że sukienka to łatwiejszy dostęp?
- Roxy... proszę cię... wczoraj jak ktoś mnie złapał za ramię to po kilku sekundach był przy mnie ochroniarz...
- Ale pamiętaj: dziennikarstwo śledcze i mogę ich zniszczyć, gdyby ci coś zrobili... Ej, może skopiuję sobie twoją umowę jako dowód?
- Roxy, przysięgam ci, że jeśli ktoś zachowa się... nieodpowiednio będąc trzeźwym to pierwsza się o tym dowiesz... pozwolę ci nawet założyć na mnie podsłuch albo ukrytą kamerę... ale może na razie uznamy jakieś... domniemanie niewinności?
- Czekaj, już wiem jak zacznę artykuł. - Roxy przybrała specyficzny ton i zaczęła: - „Była ufna i nie wierzyła w złe intencje ludzi. Chociaż pożądliwe spojrzenia podążały za nią co wieczór, zdawała się ich nie zauważać. Myślała, że jest tam bezpieczna. Przekonały ją obietnice właściciela, mimo tego, co spotkało ją tam za pierwszym razie. A było to niczym przestroga, żeby nie wiązała żadnych nadziei z tym nawiedzonym miejscem. Jednak...”
- Roxy! Ty chcesz napisać artykuł czy kryminał? Tylko błagam, nie nazywaj głównej bohaterki Avery... Masz sukienkę czy nie?
- Mam... - Westchnęła zawiedziona brakiem zainteresowania i podeszła do szafy. - Przymierz te. - Po chwili wyrzucania różnych ubrań z półek podała Avery trzy krótkie sukienki, jedną w kwiaty, jedną ciemnozieloną i jedną w kolorze wina. Avery po kolei ubierała rzeczy, z zadowoleniem stwierdzając, że mimo tego, że brunetka była trochę wyższa, to jej ubrania w miarę pasują.
- Idź w tej. - Mruknęła w końcu, przyglądając się Avery ubranej w ostatnią z trzech sukienek. - Leży na tobie lepiej niż na mnie. No i czerwony to zdecydowanie twój kolor. Na mnie jest chyba trochę za krótka, ale jesteś troszkę niższa, więc jest akurat. Miała być kolorowa to jest.
- Jesteś pewna?
- Tak. Będzie dobrze wyglądać na okładce. - Uśmiechnęła się i przybrała znów ton lekko tajemniczego narratora. - „Jednak ona chciała spróbować, bez względu na niebezpieczeństwo, bez względu na przestrogi. Gdy kręciła się, ocierając się o napalone ciała nietrzeźwych gości w zbyt krótkiej, krwiście czerwonej sukience...”
- Jest za krótka? - Roxy przewróciła oczami i kontynuowała:
- „... w odpowiednio krótkiej, krwiście czerwonej sukience, ignorowała ciężkie oddechy, które powodowały jej ledwo zasłonięte, zgrabne nogi. Przez pewien czas zadowalali się patrzeniem na nią. W końcu jednak nadszedłby ten moment, w którym ktoś złapie ją za ramię i zaciągnie do najbliższej toalety. Ochrona miała jej pilnować, ale wiadomo było, że właściciel tylko czeka, żeby oddać ją w łapy kogoś, kto zaproponuje dobrą cenę. Może nawet chciał jej dla siebie. Mógł ją przecież w dowolnym momencie przywołać do swojego gabinetu. Gdy przyszła do niego z umową nie miał już zahamowań... podpisała papier, dzięki któremu była jego przez prawie całą noc. Gdy zamknął drzwi na klucz myślała naiwnie, że chce mieć spokój, żeby z nią porozmawiać, ale gdy przycisnął ją do ściany...”
- Roxy! Czyli jednak nie kryminał tylko scenariusz do pornosa?
- Dobra no... ale będę wszystko wiedzieć, tak?
- Tak, pierwsza się dowiesz o wszystkich pożądliwych spojrzeniach i pchnięciach na ściany... zadowolona? Pożyczam sukienkę i zbieram się... Lou ma po mnie przyjechać...
- „Tajemniczy barman od początku miał na nią ochotę. Każde jego spojrzenie rzucane ukradkiem, gdy dziewczyna odbierała od niego tacę z alkoholem, zdawało się ją rozbierać. Co chwilę mógł podziwiać jej zgrabne ciało, chociaż żałował, że dzieli ich bar. Jednak, gdy co wieczór odwoził senną dziewczynę do domu, pomyślał, że nie sprzeciwi się, gdy zabierze ją do własnego mieszkania i będzie z nią wreszcie sam na sam...”
- Wiesz, że tajemniczy barman Lou mieszka z tajemniczym członkiem zespołu Joelem?
- Czyli trójkąt? Czy będą ją wykorzystywali na zmianę?
- Wychodzę, bo tajemniczy barman zaraz się zjawi...
- Tylko uważaj na siebie! Mówię serio!
- Dobrze mamo! - Avery zaśmiała się wychodząc i uniknęła poduszki, która poleciała w jej stronę odrobinę za późno.
Po niecałej półgodzinie wsiadła do samochodu Louisa i przywitała się z barmanem i Joelem, który też jechał z nimi.
- Co masz pod płaszczem? - Zagadnął Lou, gdy usiadła obok niego.
- Ubranie... a czemu pytasz?
- Bo wystają tylko twoje gołe nogi. Nie będzie ci zimno?
- Jak mnie odwieziesz z powrotem to nie... chyba, że masz inne plany?
- Nie, tak tylko pytam... Czyli to już pewne, że będziemy razem pracować?
- Na to wygląda.
- Fajnie. Po naszej ostatniej kelnerce przyda się ktoś normalny.- Mruknął Joel, a Avery odwróciła się do niego.
- A co stało się z ostatnią?
- Za bardzo rozrabiała i szef ją wyrzucił.
- Noo... na końcu to już nieźle przeginała... - Dodał Lou.
Dosyć szybko pojawili się na tyłach klubu i gdy wchodzili wejściem służbowym, dziewczyna przypomniała sobie o umowie.
- Myślicie, że mogę pójść do pana Sterlinga porozmawiać o umowie?
- Pewnie. Pamiętasz drogę czy zaprowadzić cię?
- Pamiętam, dzięki.
- W razie czego to dzisiaj pracuję na barze przy parkiecie, ale Niall jest w porządku, więc nie krępuj się go pytać o cokolwiek. Jak skończysz to zejdź na parkiet do mnie to cię odwiozę.
- Okej, dzięki.
Dziewczyna skierowała się na schody rozpinając płaszcz, bo wewnątrz było dużo cieplej niż na dworze i znanym już sobie korytarzem na piętrze udała się do drzwi właściciela i zapukała. Po przytłumionym „proszę” z lekkim uśmiechem weszła do pomieszczenia.
- O, Avery, dobrze, że jesteś. Przepraszam, nie masz nic przeciwko, żebym mówił ci po imieniu?
- Nie.
- To dobrze. Mam nadzieję, że zrewanżujesz się tym samym... i tak dla wszystkich jestem Lucasem albo „szefem”. - Mężczyzna uśmiechnął się i kontynuował: - A więc przychodzisz z podpisaną umową czy masz jakieś pytania? Bo mam nadzieję, że nie zmieniłaś w międzyczasie zdania?
- Nie... Właściwie to chciałam zapytać.. czy na pewno w umowie została zapisana właściwa suma wynagrodzenia?
- Pokaż... - Avery wyciągnęła umowę i podała ją mężczyźnie. - Tak.
- To nie za dużo jak na zwykłe kelnerowanie?
- Nie... klub dobrze prosperuje, a ja cenię porządnych pracowników. Nie widzę powodu, dla którego miałbym aż tak skąpić. Poza tym nie wszyscy chcieliby pracować w weekend i to w takich godzinach...
- A czym są te większe projekty i organizacja wydarzeń zewnętrznych?
- Co jakiś czas zdarza nam się organizować imprezy dla kogoś albo jakieś specjalne typu sylwester... wtedy czasem pracownicy pomagają w przenoszeniu i ustawianiu dodatkowego sprzętu, dekorowaniu sali i tym podobnych... czasem jest to kwestia innych godzin pracy... a wydarzenia zewnętrzne to po prostu imprezy urządzane poza klubem, zwykle na zamówienie, w domu lub miejscu wynajętym przez klienta, a obsługiwanym przez nas.
- Aha.
- Wiem, brzmi trochę dziwnie, ale lepiej wygląda w umowie. - Mężczyzna uśmiechnął się i spojrzał na dziewczynę wyczekująco. - Coś jeszcze cię niepokoi?
- Nie, chciałam się po prostu upewnić. - Avery uśmiechnęła się i sięgnęła po długopis leżący na biurku Lucasa. Wpisała swoje dane i podpisała się na końcu umowy i oddała egzemplarz szefowi.
- Noelle Blaise? - Zapytał patrząc z lekkim zdziwieniem na dziewczynę. - Myślałem, że masz na imię Avery... to znaczy, nie poprawiłaś mnie przed chwilą...
- Tak... to jest trochę śmieszne... mam babcię Francuzkę i mama wymyśliła, że ja i moje rodzeństwo pierwsze imiona będziemy mieli francuskie a drugie angielskie... ale wszyscy używamy tych drugich, a w dokumentach liczą się pierwsze, więc... w umowie jestem Noelle, ale jestem przyzwyczajona do Avery...
- Noelle jest bardzo ładne...
- Tak, ale chyba nie mogłabym się już teraz przestawić...
- Rozumiem. Pamiętaj, że jakby się coś działo to od razu powiedz, albo mi, zwykle tutaj mnie znajdziesz, albo na sali, albo któremukolwiek z ochroniarzy czy barmanów... nie chcę żadnych chamskich zachowań wobec moich pracowników, więc po prostu powiedz jakby działo się coś co ci nie odpowiada.
- Dziękuję. To ja idę na dół. - Avery uśmiechnęła się i opuściła pokój. Podobało jej się zachowanie mężczyzny, czuła się pewniej znając jego nastawienie i teraz wizje snute przez Roxy wydawały się jej jeszcze zabawniejsze. Szła powoli uśmiechając się pod nosem, gdy usłyszała:
- Co? Jeszcze tutaj? - Chłopak o niesamowitym głosie stał oparty o ścianę na korytarzu i palił papierosa. Przyglądał się dziewczynie spod lekko zmarszczonych brwi, ale jego wzrok wyrażał raczej znudzenie niż złość.
- Tak, a co?
- Nie powinnaś kłaść się spać o takiej porze? - Prychnął chyba nie będąc zachwycony jej obecnością, więc postanowiła go ominąć i zejść na salę. On jednak zirytował się raczej jej unikiem i zanim zdążyła go minąć złapał ją za ramię i zatrzymał. - Chyba się nie przestraszyłaś?
Wczoraj podobał jej się jego głos, taki niski, z lekką chrypą gdy śpiewał, ale teraz był jakby zimny i budził w niej jakieś złe skojarzenia. Chciała zachować minimum profesjonalizmu i spojrzała mu w oczy i mruknęła spokojnie:
- Nie, ale mam pracę. Możesz mnie zostawić?
- A nie pomyliły ci się miejsca pracy? Może przedszkole byłoby lepsze?
- Dzięki za troskę, ale tu mi dobrze. - W tym momencie sytuacja jeszcze bardziej zaczęła ją męczyć, bo chłopak zmarszczył brwi i zacisnął mocniej palce na jej ramieniu. Nadal jednak stała starając się patrzyć na chłopaka bez emocji, aż po chwili dały słyszeć się kroki na korytarzu i jego palce rozluźniły się, dzięki czemu mogła bez słowa skierować się na salę zostawiając chłopaka za sobą. Wczoraj ciekawiła ją jego osoba, ale dzisiaj jego zachowanie raczej ją przestraszyło. Cieszyła się tylko, że zachowała zimną krew i szybko znalazła się poza jego zasięgiem. Właściwie nie wiedziała czego chciał, dlaczego czepiał się jej, chociaż nic o niej nie wiedział. W tym momencie mocno postanowiła ignorować bruneta. Może jej nie lubić, ale przy ludziach nie powinien nic jej zrobić, więc najlepszym wyjściem będzie nie przejmowanie się nim. Avery westchnęła ciężko i poszła zostawić płaszcz w pomieszczeniu za barem, do którego dostęp mieli tylko pracownicy. Gdy wyszła usłyszała gwizd i spojrzała zdziwiona na Nialla, który właśnie wszedł za bar i przyglądał się jej z uśmiechem.
- Fajna kiecka. - Wyszczerzył się szerzej.
- Dzięki... Lucas powiedział, żebym przyszła w sukience...
- Jak ten człowiek to wszystko obmyśla?... - Westchnął blondyn. - Chcesz się czegoś napić?
- Nie, dzięki.
- Coś czuję, że będzie dzisiaj duży ruch...
Z jakiegoś powodu chłopak miał rację. Nawet przy samym barze rozsiadła się grupa chłopaków i gdy tylko Avery pojawiała się przy ladzie, żeby przekazać Niallowi zamówienie, mężczyźni zagadywali ją, a ona, przyzwyczajona do miłego traktowania klientów, grzecznie im odpowiadała, dopóki nie dostawała z powrotem tacy z napojami. Wtedy uśmiechała się do nich przepraszająco i odchodziła do stolików.

Zayn obserwował ją z kąta sali. Po cichu liczył, że tam w korytarzu mała mu odpyskuje, albo zacznie na niego wrzeszczeć, i okaże się nie taka święta, a dziewczyna tymczasem pozostała tak samo sztywna. Patrzyła na niego chłodnym, obojętnym wzrokiem, chociaż nie tak zwykle patrzyły na niego dziewczyny. Powiedział Lucasowi, że nowa dałaby mu się przelecieć, gdyby tylko chciał, ale teraz nie był tego taki pewien. Czemu nie mógł zostawić Leili... Dziewczyna dawała dupy większości chętnych facetów, ale pasowała tu jak ulał. Potrafiła walnąć faceta, oblać kogoś drinkiem albo nawrzeszczeć na cały stolik. Pasowała do klubu, z którego większość wychodziła pijana. Czekał tylko jak nowa zacznie piszczeć albo się rozbeczy, gdy jakiś facet zacznie ją obmacywać. Spodziewał się, że gdy już wszyscy trochę wypiją to ciągle będzie wzywać ochronę... Chociaż może to i dobrze? Może wtedy zrezygnuje? A wtedy Lucas będzie miał nauczkę, żeby nie zatrudniać dzieciaków. Obserwował ją licząc na jakąś oznakę strachu, ale żaden wodzący za nią, czy raczej jej tyłkiem, nachlany klient nie dał jej powodu do ucieczki. Nawet Niall stojący za barem wlepiał w nią wzrok. Zayn westchnął ciężko i zauważył ruch na scenie. Reszta zespołu powoli wnosiła sprzęt na podwyższenie, więc skierował się w stronę baru i zamówił u blondyna dwie setki na rozgrzewkę, a gdy odwrócił się w stronę sceny zobaczył dziewczynę rozmawiającą z Joelem. Pokiwała głową i skierowała spojrzenie prosto na niego. Szybko przeniosła wzrok w dół i patrząc bardziej pod nogi niż przed siebie podeszła do baru okrążają go z przeciwnej strony niż brunet. Złożyła zamówienie i po chwili na tacy miała kilka szklanek, które zaniosła na scenę. Zayn zmierzył zirytowanym wzrokiem Joela, który odebrał zamówienie uśmiechając się do niej. Szedł zły i przed sceną pchnął dziewczynę, która na szczęście odchodziła właśnie z pustą tacą. Niby tylko zahaczył ją ramieniem, ale była na tyle drobna, że zachwiała się, co nie uszło uwadze Joela, który mruknął zirytowany:
- Zayn, odwal się od niej.
- Kurwa, a co ja jej zrobiłem? Zrobiłem ci coś? - Warknął mierząc dziewczynę złym wzrokiem.
- Nie. - Nie zamierzała robić z siebie teraz ofiary. - Dzięki Joel. - Uśmiechnęła się do chłopaka i wycofała się w stronę baru. Za sobą słyszała jeszcze niezadowolony ton głosów obydwu mężczyzn, ale miała nadzieję, że skończą zanim dojdzie do baru. Nie zamierzała brać do siebie dziwnego zachowania chłopaka, chociaż było jej trochę przykro, że naskakuje na nią tak bez powodu. Inni nie mieli z nią problemu. Wydawało jej się, że raczej ją lubili, zachowywali się w porządku... Nie wiedziała dlaczego akurat brunet miał z nią problem.
Noc mijała dosyć szybko, chociaż jedno co musiała przyznać dziwacznej wersji Roxy to, że sukienka chyba miała jakąś siłę przyciągania... Im później się robiło tym więcej rąk kleiło się do skóry jej nóg albo materiału jej sukienki. Starała się to ignorować i w miarę możliwości trzymać dystans, co jednak nie było proste przy tłumie osób pod większym lub mniejszym wpływem. Tym co ją ratowało była pewność, że ochrona przyjdzie jej z pomocą, gdyby tylko coś poważniejszego zaczęło się dziać. Tak więc dzielnie znosiła wielką potrzebę kontaktu ich rąk z nią i już nie tak eleganckie jak na początku próby rozmowy.
- Masz, należy ci się, przeszłaś chrzest bojowy. - Mruknął Niall stawiając przed dziewczyną kieliszek czerwonego jak jej sukienka wina, gdy zniosła ostatnie szklanki. - Słodkie jak ty. - Mrugnął uśmiechając się i stuknął w jej kieliszek szklanką wypełnioną whisky. - Lucas, nalać ci czegoś? - Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła kilka kroków za sobą właściciela zmierzającego w ich stronę.
- To co masz może być. - Lucas dosiadł się do nich i spojrzał na szatynkę. - I jak? Skoro teraz Niall poi cię winem to znaczy, że wytrzymałaś dosyć tłoczny wieczór na trzeźwo?
- Nie tylko ona, ja też musiałem caaały ten tłoczny wieczór przeżyć na trzeźwo. - Mruknął Niall i z zadowoleniem pociągnął ze szklanki.
- Biedny mały Niall i ci wszyscy napastujący cię mężczyźni... jak ty tu w ogóle wytrzymujesz? - Lucas popatrzył na barmana z rozbawieniem mieszającym się z ironią jego tonu.
- Nie wiem... możesz mi dać podwyżkę, to może jeszcze trochę wytrzymam...
- Podwyżkę to mogę dać tobie – Wskazał na dziewczynę. - Za sukienkę. Jesteś od teraz naszym klubowym czerwonym kapturkiem... - Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona, a Niall wyszczerzył się spoglądając na nią. - Przepraszam, ale już słyszałem kilka osób, które tak mówiły... - Lucas z zakłopotaniem podrapał się w głowę.
- Twoje zdrowie seksowny czerwony kapturku! - Zawył Niall, a zawtórował mu śmiech kręcących się po sali ochroniarzy.
- Żeby cię ci paskudni mężczyźni nie napastowali. - Avery wzniosła kieliszek w stronę barmana i wypiła alkohol. Blondyn będąc pewnym, że wybrał dla niej dobre wino uśmiechnął się i wyciągnął butelkę, żeby jej dolać, ale wtedy przerwał mu głos:
- Hej, Avery, jesteś gotowa? - Przy jednym z wejść pojawił się Joel.
- Tak. - Dziewczyna z ulgą pożegnała się z mężczyznami, zeskoczyła z krzesła i poszła po płaszcz, a potem podążyła za Joelem do samochodu Lou, żeby znowu w środku nocy wrócić do domu. Jedyne czym się teraz przejmowała to czy po pierwszym przepracowanym weekendzie wstanie rano na zajęcia.

  

chapter seventeen: "she doesn't belong here"

- Czyli ten tam niby szef tego wszystkiego... chce cię zatrudnić... i brzmi to jakby mu na tym zależało... nie uważasz, że to podejrzane? Najpierw ledwo unikasz nie wiadomo czego, a potem on tak cię tu zaprasza... - Roxy po dokładnym przesłuchaniu Avery w drodze do domu, którą postanowiły przejść na piechotę, była jeszcze bardziej nieprzekonana do pomysłu pracy tam.
- No tak, ale Roxy... jemu też zależy na tym, żeby złapać tych ludzi, bo może inne dziewczyny też ucierpiały i to gorzej niż ja... bardzo chciałabym pomóc... poza tym no... wiesz... może czuł się winny za to co się stało..
- I powinien!
- … no i myślał, że to będzie tak w ramach rekompensaty... może normalnie nie powiedziałby, że się nadaję, może mają tam więcej kandydatek... poza tym... i tak zdecydowałam, że pójdę tam jutro i zobaczę... powiedział, że mogę przyjść na próbę, więc... rano idziemy do tego lokalu z ogłoszenia, a wieczorem idę do klubu... - Mocnym postanowieniem Avery było nie marnowanie szans na zatrudnienie, więc jakkolwiek stresowała się trochę wizją wracania do klubu to nie widziała innego wyjścia.
W sobotę rano ogarnęły ją pewne wątpliwości odnośnie stroju, bo pamiętała, że gdy w czasie wakacji pracowała w kawiarni obowiązywał tam konkretny ubiór i nie była do końca pewna, czy pracowników w „Blue jay” też obowiązuje jakiś strój. Napisała do Louisa, którego numer miała w połączeniach nieodebranych z poprzedniego popołudnia, czy powinna przyjść jakoś konkretnie ubrana, ale ze względu na wczesną godzinę nie otrzymała odpowiedzi od razu. Chłopak miał szansę jeszcze spać, ale ona i Roxy musiały wstać wcześniej, bo później brunetka musiała iść do własnej pracy, a chciała towarzyszyć Avery przy tej rozmowie. Miejsce, do którego miały iść było nieco bliżej ich mieszkania, ale w odwrotnym kierunku niż klub. Ogłoszenie mówiło o etacie, z godzinami do ustalenia, jako pomoc kuchenna w jakimś lokalu. Avery jak najbardziej odpowiadała taka praca, bo często pomagała mamie w kuchni. Gdy stanęły przed budynkiem, w którym miał znajdować się bar, dziewczyny wymieniły spojrzenia i Roxy pierwsza, a za nią Avery, weszły do wnętrza, którego może nie można było nazwać obskurnym, ale jednak daleko mu było do porządnych restauracji. Przypominał bardziej jakąś przydworcową knajpę, szczególnie ze względu na prostokątne stoliki umieszczone ciasno pomiędzy kanapami obitymi czerwoną imitacją skóry, które były przystawione do siebie plecami. Poza tym resztę wystroju stanowiły raczej nudne czarno-białe kafelki na podłodze, równie nieciekawe beżowe ściany i lada, za którą stała jakaś kobieta. W lokalu siedziało kilka osób w większości zajętych jedzeniem bądź rozmową. Dziewczyny przeszły całą długość pomieszczenia i zatrzymały się przed ladą, gdzie kobieta przeskanowała je znudzonym wzrokiem.
- Co mogę paniom podać?
- Właściwie jesteśmy tu w sprawie ogłoszenia. Chciałam dowiedzieć się, czy nadal jest aktualne i...
- Poczekaj chwilkę, zawołam szefa. - Zniknęła za wahadłowymi drzwiami, a po chwili wróciła, a za nią szedł lekko łysiejący mężczyzna w fartuchu pochlapanym tłuszczem.
- W sprawie pracy? - Avery kiwnęła głową. - To zapraszam. - Wskazał ręką na drzwi, a dziewczyny bez słowa skierowały się za nim. - Na cały etat czy połowę?
- Najwyżej połowę... Najlepiej w weekendy...
- Może być w weekendy, ale musiałabyś przychodzić też przynajmniej dwa wieczory w tygodniu tak na trzy godziny. Ale praca jest, możesz zacząć zaraz.
- A co wchodzi w zakres obowiązków?
- Mycie, sprzątanie, czasem obieranie warzyw... zależy... od czasu do czasu okna umyć, czasem odebrać towar, jak przywiozą, a mnie nie ma.
- No dobrze, a jaka jest stawka?
- Na pół etatu to300 funtów miesięcznie.
- Tak mało? - Mruknęła Roxy, a właściciel wzruszył ramionami.
- A czego się spodziewała? To tylko pomoc kuchenna i to na pół etatu... Nie trzeba do tego tytułu doktora...
- Racja. - Mruknęła Avery i spojrzała na mężczyznę. - W takim razie zastanowię się jeszcze i jeżeli nikt inny się w międzyczasie nie zgłosi to jutro przyjdę.
- Zapraszam. Od ósmej mamy otwarte. - Kierownik najwyraźniej stwierdził, że rozmowa skończona i ruszył w stronę zlewu, gdzie leżał stos ziemniaków, które najwyraźniej musiał jak na razie sam obierać. Dziewczyny bez zachwyconych min ulotniły się z lokalu i trochę zakłopotane powoli wróciły do mieszkania.
- 300 to trochę mało... ledwo wystarczy na mieszkanie i jedzenie...
- No... rzeczywiście.. trzy funty na godzinę to tragedia... mi płacą prawie dwa razy tyle, a nie mam jak na razie dużo odpowiedzialniejszej pracy...
- Ale 300 to już coś, nie? - Zapytała Avery z nadzieją.
- Jasne... zawsze możesz szukać czegoś w międzyczasie, nie?
- No tak...
Po powrocie dostała odpowiedź od Lou, który napisał jej krótko: „czarny/czarno-biały strój jaki chcesz. przyjadę po ciebie przed 17”. No tak... musiała jeszcze tylko stawić czoła dzisiejszemu wieczorowi, bo skoro powiedziała i szefowi klubu i Louisowi, że pojawi się na próbę to chyba nie miała wyjścia. Może nie będzie dużo gorzej niż na wypełnionym zapachem spalonego tłuszczu zapleczu? Dziewczyny zjadły wczesny obiad i Roxy pożegnała się z szatynką i powędrowała do własnej pracy, a Avery poszła przebrać się w czarne rzeczy. Chciała wyglądać jak najnormalniej, więc nałożyła zwykłe czarne rurki i luźną koszulkę z krótkim rękawem opadającą jej lekko na jedno ramię. Zgodnie z obietnicą za kwadrans piąta zadzwonił Lou oznajmiając, że czeka pod blokiem. Siedział w aucie razem z Joelem i obaj uśmiechnęli się do niej na powitanie. W klubie pojawili się chwilę po siedemnastej, więc było jeszcze całkiem pusto, ale dzięki temu Louis przeprowadził sprawny instruktarz i po pół godzinie Avery mniej więcej wiedziała co i jak, a gdy szatyn powiedział jej już wszystko o czym pamiętał, przy barze pojawił się nieznany dziewczynie blondyn, przedstawiony jej jako Niall, który okazał się być barmanem pracującym za barem na sali i przy parkiecie na zmianę z Lou. Tego dnia akurat blondyn obsługiwał bar przy parkiecie, a szatyn bar na sali, dlatego zapewnił ją, że gdyby miała jakieś wątpliwości to może zgłaszać się do niego, albo Cary, dziewczyny, która pojawiła się na pięć minut przed otwarciem lokalu i była drugą kelnerką. Lokal zapełniał się bardzo powoli, dlatego przez jakiś czas Avery siedziała na wysokim barowym stołku i rozmawiała z Lou. W pewnym momencie poczuła, że ktoś przysiadł się, co prawda nie bezpośrednio do niej, tylko dwa krzesła dalej, po jej lewej stronie. Lou, z którym wcześniej rozmawiała, został przywołany skinieniem dłoni przez przybysza. Avery przekręciła lekko głowę w stronę nowo przybyłego mężczyzny, który mruknął coś niewyraźnie pod nosem, ale najwyraźniej został zrozumiany przez szatyna, bo ten oddalił się w stronę jakichś butelek. Dziewczyna wpatrywała się przez moment w profil chłopaka, którego twarzy nie mogła dokładnie obejrzeć przez słabe światło, ale cała jego sylwetka zdradzała jakąś nonszalancję i brak przejęcia czymkolwiek. Gdy tylko złożył zamówienie, w jego dłoni pojawił się papieros i zapalniczka. Końcówka szybko zajarzyła się ciepłym, pomarańczowym światłem, na moment oświetlając jego twarz, podczas gdy mężczyzna zaciągnął się pierwszy raz i odchylił głowę lekko do tyłu, wypuszczając z ust jasny dym, który, stając się coraz mniej widoczny, szybował coraz wyżej.

- Zayn! - Usłyszała wołanie, gdzieś z boku. Przechyliła głowę jeszcze bardziej, żeby zobaczyć jak zgrabna blondynka zbliża się w stronę chłopaka. On, słysząc jej głos powoli przekręcił się na krześle, tak, że akurat w momencie, gdy dziewczyna doszła do niego, był zwrócony do niej przodem. Stanęła między nogami chłopaka i wpiła się w jego usta, lekko się przy tym przygarbiając. Brunet w jednej dłoni trzymał ciągle zapalonego papierosa, ale drugą objął blondynkę na wysokości pośladków i przyciągnął do siebie. To sprawiło, że lekko zakłopotana dziewczyna odwróciła się z powrotem w stronę Lou, który również obserwował tę scenkę, a potem zerknął na Avery, posłał jej w powietrzu buziaka i mrugnął porozumiewawczo wyszczerzając się. Po paru minutach szatynka znów odnotowała ruch i kątem oka zobaczyła, że chłopak siedzący obok wstaje i z ramieniem na barku blondynki wychodzi z sali.
- Tak myślałem, że niedługo sobie pójdą... To Zayn... musisz się przyzwyczaić do jego obecności, bo często tu gra. Wiesz, na parkiecie można poszaleć, a tu usiąść i posłuchać, porozmawiać, napić się... No... pewnie za jakiś czas poznasz cały zespół, ale można powiedzieć, że właśnie widziałaś jego „lidera”... Niezły głos, ale charakter ma chyba cięższy niż ta twoja przyjaciółka...
- Mhym...
- Wiesz, najlepiej jak zamówi coś to mu to przynieś i nie wdawaj się z nim w dyskusje... czasem ze sceny przywołuje kelnerki, żeby coś mu przyniosły, chociaż szef specjalnie tego nie lubi...- Chłopak jeszcze przez jakiś czas opowiadał jej o nim i o innych pracownikach klubu, aż w okolicy dwudziestej stoliki zaczęły się zapełniać i Avery razem z Carą ruszyły do pracy. Nie było tak źle, jak myślała... Właściwie przyznała w myślach rację właścicielowi, że jest podobnie jak w kawiarni. Krążyła między stolikami a barem przekazując Louisowi zamówienia i z uśmiechem stawiając kolejne szklanki i kieliszki przed siedzącymi tam ludźmi. W pewnym momencie przy barze pojawił się właściciel klubu chcąc zobaczyć, czy jego nowa kelnerka rzeczywiście przyszła i czy sobie radzi i z zadowoleniem wysłuchał opinii Louisa przyglądając się przy okazji uśmiechniętej dziewczynie, która właśnie zbierała kolejne zamówienia. Po chwili znalazła się przy barze i wyrecytowała szatynowi czego potrzebuje, a lekko uśmiechnięty Lucas przywołał ją do siebie.
- No i jak? Wszystko w porządku?
- Tak, jest... super.
- Cieszę się, Lou mówił, że bardzo dobrze sobie radzisz.
- To miłe z jego strony, ale nie wiem czy to nie pochwała na wyrost.
- Avery. Gotowe. - Zawołał Louis pokazując dziewczynie tacę ze szklankami.
- Tak, już. Przepraszam. - Uśmiechnęła się do swojego dzisiejszego szefa i poszła odebrać zamówienie.
- Fajna jest, nie szefie?
- Fajna. - Lucas zaśmiał się na komentarz barmana, ale oczywiście musiał przyznać mu rację, bo dziewczyna wprowadzała trochę świeżości do sali. Znowu odwrócił się przodem do stolików i skupił wzrok na dziewczynie.
- Kim jest ta mała? Skąd ty ją w ogóle wytrzasnąłeś? Przecież ona tu... nie pasuje... - Usłyszał charakterystyczny, niski głos. Zayn usiadł obok niego i też wpatrzył się w szatynkę teraz rozmawiającą z jakimś chłopakiem siedzącym przy stoliku.
- Ona tu bardziej niż pasuje. Patrz, wszyscy się za nią oglądają, a nie chodzi między stolikami półnaga...
- Ale to jest tak jakbyś jakąś pieprzoną... sarnę wpuścił w stado wilków... oni ją tam rozerwą na strzępy, zobaczysz... jeszcze trochę i z płaczem ucieknie... nadaje się co najwyżej, żeby w jakiejś cukierni babeczki roznosić...
- Nikt nikomu nic nie zrobi, ochrona ma zwracać na nią wyjątkową uwagę... poza tym... już próbowali jej tu coś zrobić i wróciła, a ja nie chcę mieć na karku policji ani następnych uprowadzonych dziewczyn... - Zayn zmarszczył brwi śledząc ruchy dziewczyny. - Wiem, że tęsknisz za Leilą i może mógłbym to zrozumieć, gdyby nie fakt, że dawała dupy nie tylko tobie, a poza tym jej wybryki stawały się już ciężkie do wytrzymania. - Prychnął Lucas przywołując wspomnienie dokładnego przeciwieństwa nowej kelnerki. Wylał Leilę, ale była to wyłącznie jej wina. Dawał jej wiele szans, a to, że ona z nich nie korzystała to wyłącznie jej sprawa.
- Nie tęsknię za nią, a ta jak tylko będę chciał to też mi da.
- Malik, nawet nie próbuj się do niej zbliżać, bo to ciebie wywalę, a nie ją.
- Dobra, i tak jej sarnie spojrzenie sprawia raczej, że chce mi się rzygać. Ale zobaczysz, że długo tu nie wytrzyma.
- Ty idź lepiej coś zagrać, nie płacę ci za ocenę personelu...
- Dobra, ty jesteś tu szefem... - Westchnął Zayn, dopił piwo, które obracał przez cały czas w ręku i odszedł w stronę sceny.
- A Zayn!... - Zawołał dopóki jeszcze brunet był w zasięgu jego głosu. - Uważaj, bo ona ma koleżankę, która gotowa jest cały ten klub zrównać z ziemią... - Lucas uśmiechnął się odwracając się z powrotem do baru. Brunet tylko wzruszył ramionami i kontynuował drogę na drugi koniec sali, gdzie było podwyższenie, na którym zbierali się już pozostali muzycy. Po kilku minutach zabrzmiały pierwsze dźwięki gitary i salę wypełnił dźwięczny, niski, lekko ochrypły głos. Brunet grał i śpiewał wodząc wzrokiem po widowni, ale w pewnym momencie jego spojrzenie przyciągnęła ta sama dziewczynka, którą obserwował z drugiego końca sali, od kiedy Cara rzuciła mu, że jest to nowa kelnerka. Nie wiedział po jaką cholerę Lucas przyjął takiego dzieciaka. Czy ona miała w ogóle osiemnaście lat? Łaziła po sali uśmiechając się do ludzi jakby ciasteczka im roznosiła... i mimo, że wpatrywała się z uwagą w każdego klienta, na niego nie spojrzała ani raz.
W jej założeniu było to całkiem logiczne, bo mimo, że jego głos przyprawiał ją o ciarki to jakoś nie chciała się z nim skonfrontować i na przykład nosić mu alkohol na scenę. Wzięła na poważnie słowa Louisa i postanowiła również nie denerwować szefa, skoro najwyraźniej nie chciał, żeby brunet pił na scenie.
Do trzeciej w nocy, kiedy lokal był zamykany, Avery prawie bez przerwy kręciła się między stolikami, aż w końcu ludzie zaczęli wychodzić i pozostało jej wreszcie ostatni raz przejść i pozbierać całe szkło. Gdy znosiła ostatnią tacę pełną pustych szklanek zauważyła, że przy barze znowu pojawił się właściciel, który gdy tylko postawiła tacę na ladzie, przywołał ją do siebie.
- No i jak było?
- Dobrze. - Avery uśmiechnęła się i już trochę zmęczona usiadła na krześle obok mężczyzny.
- Chyba nie było tak strasznie, co?
- Nie. Teraz rzeczywiście mogę powiedzieć, że było dużo lepiej niż się spodziewałam.
- Nie miałaś żadnych problemów? Nikt cię nie zaczepiał?
- Nie... Właściwie raz czy dwa teraz pod koniec ktoś mnie złapał za ramię, ale panowie z ochrony momentalnie zareagowali, także wszystko było okej.
- To jak? Chcesz tu pracować?
- Wie pan co... chyba tak...
- Tak myślałem. - Uśmiechnął się i zgarnął z lady plik papierów. - Tu jest umowa. Dwie kopie. Przeczytaj na spokojnie, w razie czego jutro możemy porozmawiać jakby coś było niejasne i jak chcesz, to jedna wersja podpisana wędruje do mnie, dobra? - Podał jej umowę i z lekkim uśmiechem wstał, pożegnał się i już chciał odchodzić, gdy jakby coś sobie przypomniał.
- Aha... nie mamy tu konkretnego dress code'u, pewnie Lou już ci to mówił, ale jakoś się przyjęło, że pracownicy ubierają się na czarno lub czarno biało... - Dziewczyna przytaknęła, ale mężczyzna kontynuował. - ...ale... gdybyś oczywiście zdecydowała się tu pracować... do ciebie pasowałby mi kolor... jakaś kolorowa sukienka najlepiej. - Uśmiechnął się i odszedł. Avery ze zdziwieniem wpatrywała się w jego plecy, ale była już trochę zbyt zmęczona, żeby zastanawiać się nad tym, co powiedział. Szef to szef w końcu, chce sukienek – będzie miał sukienki... Czekała jeszcze chwilę na Louisa, który obiecał ją odwieźć i wreszcie przed czwartą nad ranem mogła spokojnie zakopać się pod ciepłą kołdrą.

~~~~~~~~~~~

jest!

chapter sixteen: i'm just not so sure now.

Całą sobotę Avery była trochę otępiała, nie mogła się skupić i przede wszystkim, gdy tylko wstawała kręciło się jej w głowie i miała lekkie nudności. Roxy co jakiś czas przychodziła do jej pokoju sprawdzając, czy z dziewczyną wszystko jest w porządku, ale nie była w stanie zrobić nic, co poprawiłoby stan szatynki, więc jedynym co jej pozostawało było czekanie. Pod wieczór, gdy Roxy znów zajrzała do pokoju Avery, a ta była w nieco lepszym nastroju, opowiedziała brunetce o sąsiadce z małą Mayą i jej prawdopodobnych problemach z jakimś mężczyzną, bo chciała uczulić Roxy, gdyby ta widziała, że dzieje się coś niepokojącego. Potem Avery zrobiło się niedobrze, poleciała do łazienki, zwymiotowała, a później wróciła do łóżka i zasnęła. Obudziła się dopiero około południa w niedzielę, ale czuła się już zdecydowanie lepiej. Spokojnie się ogarnęła i zdążyła zacząć stresować się pracą na malarstwo, gdy po południu usłyszała pukanie do drzwi. Na korytarzu zobaczyła Lou i Joela razem z jej płaszczem. Uśmiechnęła się do nich i otworzyła szerzej drzwi, żeby mogli wejść.
- My tylko na chwilę, bo zaraz jedziemy do klubu. Twój, prawda? - Lou wyciągnął w stronę Avery jej jasny płaszcz.
- Tak, dziękuję.
- To znowu wy? - Roxy wyszła z kuchni i stanęła we framudze drzwi przyglądając się chłopakom z wyrazem nieufności na twarzy.
- I mój płaszcz. - Uśmiechnęła się Avery.
- Tak, tylko na chwilę. Słuchaj, rozmawialiśmy wczoraj z właścicielem klubu i jeśli będziesz miała czas to chciał z tobą porozmawiać. Chyba się zmartwił tym zajściem. Podasz mi numer to zadzwonię i któregoś dnia po ciebie podjedziemy.
- Noo... dobra.
Mimo obietnicy, nikt, ani Joel, ani Lou, ani właściciel klubu nie odezwał się do Avery. Dziewczyna, w gruncie rzeczy zadowolona z faktu zakończenia całej sprawy, przeszła nad tym klubowym incydentem do codzienności. Poza pewnym drobnym opóźnieniem związanym z wykonaniem zadania domowego, cieszyła się nawet, że nie doszło do rozmowy na temat pracy, bo ostatecznie chyba nie nadawałaby się do pracy w takim miejscu. Powróciła za to do zerkania na stronę z ogłoszeniami i w ciągu paru dni znalazła kolejną ofertę pracy w weekendy. Tym razem Roxy zapowiedziała, że idzie razem z nią, żeby w razie czego jej bronić. Postanowiły, że pójdą tam w sobotę, ale gdy w piątek Avery wróciła wieczorem do mieszkania zastała tam Roxy z Louisem, który jak się okazało nie mógł się do niej dodzwonić, i zapytał, czy ma czas, żeby wpaść z nim do klubu pogadać z szefem. Roxy od razu zastrzegła, że wybiera się z nimi, bo nie pozwoli Avery znowu szwendać się samej po tym podejrzanym miejscu. Avery była mile zaskoczona, bo podjechali od tyłu klubu i weszli spokojnie wejściem służbowym, a dzięki wczesnej godzinie klub prezentował się zupełnie inaczej niż tydzień wcześniej. Było jeszcze przed osiemnastą i lokal wyglądał jakby był jeszcze zamknięty. Dzięki temu dziewczyny mogły przyjrzeć się wnętrzu. Lou zaprowadził je do bocznych drzwi i po schodach, tak, że znaleźli się na wewnętrznym korytarzu, gdzie zapukał do jednych z kilku par drzwi, wetknął głowę do środka i powiedział:
- Cześć szefie. Przyprowadziłem dziewczynę. - Z wnętrza dobiegł ich głos, którego dziewczyny nie zrozumiały, ale szatyn skinął głową i otworzył drzwi szerzej.
- Wchodź, ja zajmę się koleżanką. - Uśmiechnął się wskazując Avery, aby weszła.
- Co? Ja jej nie zostawiam! - Roxy natychmiast złapała Avery za nadgarstek. - Co jak to jakiś zboczeniec, albo... wiesz co mogło jej się tu stać ostatnio? Skąd ja wiem, kto jest temu winien.
- Ale... no... - Lou zająknął się nie będąc pewnym, co ma powiedzieć, ale z opresji wybawił go inny męski głos.
- Spokojnie. Nic się tu nikomu nie stanie. Jest mi bardzo przykro z powodu tego incydentu, ale może pani wierzyć, że pani koleżanka jest ze mną bezpieczna. Czy mógłbym w związku z tym porozmawiać z panią... – Spojrzał na Avery - … a Louis zajmie się panią – na koszt firmy. Proszę. - wskazał ręką na pokój. Obydwie zdziwiły się wyjściem właściciela, bardzo opanowanego człowieka w średnim wieku, i w związku z zapewnieniem, z którym trudno było się kłócić, Roxy puściła rękę Avery pozwalając jej iść. - To nie zajmie długo, proszę się nie martwić.
Avery zniknęła w pokoju właściciela, a Roxy bez przekonania ruszyła za Lou wypytując go o jego szefa na zmianę z groźbami pod adresem wszystkich, którzy mogliby zagrozić bezpieczeństwu szatynki.
- Widzę, że ma pani bardzo bojową koleżankę... - Mruknął mężczyzna, a kąciki jego ust uniosły się nieznacznie. Zanim Lou i Roxy oddalili się wystarczająco, było ich słychać jeszcze przez chwilę, więc do jego uszu musiało dojść jeszcze kilka niepochlebnych uwag. Avery zrobiło się trochę głupio, ale nie spodziewała się też, że brunetka tak się nią przejmuje, co było bardzo miłe, więc tylko wymamrotała ciche potwierdzenie. Właściciel, który Avery przedstawił się jako Lukas Sterling wskazał jej wygodny fotel stojący przy biurku, a sam usadowił się naprzeciw niej.
- Jest mi bardzo przykro. Będzie pani miała ...niemiłe wspomnienia z wizyty u nas...

- Było – minęło... Ale Louis i Joel zachowali się bardzo w porządku, a nie ma pan przecież wpływu na gości...
- Trochę trudno mi uwierzyć, że z takim towarzystwem wpadła pani w takie tarapaty...
- Tak, z nią pewnie nic by się nie stało... szkoda, że nie przyszła tu ze mną ostatnio...
- Przyszła tu pani sama, czy po prostu bez takich znajomych jak pani koleżanka?

- Sama... tak wyszło...

- Nie chciałbym pani pouczać, ale kręcenie się samej w takich godzinach nie jest zbyt bezpieczne... Staramy się, żeby w klubie nie miały miejsca takie incydenty, ale przy tak dużej ilości osób nie zawsze jesteśmy w stanie zapobiec takim zdarzeniom... Powinna pani przychodzić z chłopakiem albo znajomymi, a nie sama...

- Tak... właściwie raczej unikam takich miejsc, ale miałam być tu tylko chwilę i to się przeciągnęło...
- Tak. - Uśmiechnął się. - Zwykle to jest tylko chwila, jedna kolejka, a potem...
- Nie, ja po prostu... chciałam zapytać o pracę, ale nie było kogoś za to odpowiedzialnego, dlatego czekałam...

- Przyszła tu pani szukać pracy? Louis mi o tym nie wspominał... Rozumiem, że prawdopodobnie chodzi o posadę kelnerki?
- Tak, ale to już nie ważne... i tak nie nadawałabym się do pracy w tym tłumie...
- Znalazła pani posadę w innym miejscu?
- Nie, to znaczy... znalazłam ogłoszenie i jutro idę porozmawiać w tej sprawie.
- Ale szuka pani posady na cały etat?

- Raczej nie... muszę mieć pracę, za która się utrzymam w Londynie, ale wieczorową albo na weekendy, bo mam studia w tygodniu...

- … To może chciałaby pani jednak pracować u mnie?

- Jako kto? Ja naprawdę nie nadaję się do pracy w tym tłumie... Jestem za niska, żeby ludzie w ogóle mnie zauważyli, a co dopiero przepuścili... Roxy pewnie by sobie poradziła, ale ja.. nie sądzę...

- Wiem, że nie miała tu pani dobrych początków, ale wydaje mi się, że poradzi sobie pani doskonale... miejsce dla kelnerki mam... Myślę, że pieniędzy pani wystarczy, przynajmniej na początek, praca w piątki i weekendy... proszę potraktować tą propozycję jako rekompensatę za to, co się stało. Jeśli chodzi o salę... nie widziała chyba pani całego klubu, bo parkiet jest obsługiwany przez bar i raczej nie ma tam kelnerek, ale mamy też całą salę, gdzie można usiąść i tam nie musiałaby się pani martwić o przepychanie się przez tłum...
- Nie wiem...
- Jest jeszcze jedna ważna sprawa. Liczyłem na to, że mogłaby pani pojawiać się tu w piątek i sobotę, bo to co się stało nie może pozostać bez rozwiązania. Nie mogę tolerować takich napaści w moim klubie i chcę odkryć winnych, tym bardziej, że nie wiem, czy było to tylko jednorazowe, czy może miała pani większe szczęście od innych samotnych dziewczyn. Nie mam niestety żadnych dowodów, a kamery nie nagrały nic znaczącego, dlatego myślałem, że może mogłaby nam pani pomóc...
- ... do teraz śnią mi się po nocach... - Mruknęła
- Widziała ich pani?
- Tak.
- I rozpoznałaby ich pani?
- Na pewno.
- To proszę mi pomóc... Proszę pomyśleć o innych dziewczynach...
- Nie wiem... chciałabym pomóc, ale...
- Pracowała pani kiedyś jako kelnerka czy byłby to pierwszy raz?
- Pracowałam, krótko – przez wakacje. Ale w kawiarni.
- No to poradzi sobie pani. Po prostu zamiast zamawiać kawę czy herbatę, ludzie będą zamawiać czystą, whisky albo drinki... Jest ochrona, także może mi pani wierzyć, że nic się nie stanie – powie pani słowo ochroniarzowi, a on zajmie się problematycznym klientem. A potem, żeby nie chodziła pani sama po nocy któryś z chłopaków będzie odwoził panią do domu. - Avery zagryzła wargę ciężko myśląc nad decyzją. Tydzień temu była bardziej niż zdesperowana i uczepiona myśli o tej pracy, ale teraz miała mętlik w głowie. - Nigdy nie spodziewałem się, że sam będę przekonywać jakąś dziewczynę, żeby dla mnie pracowała. - Uśmiechnął się lekko. - Mogę panią zapewnić, że jeżeli będzie potrzebowała pani jakiegoś wolnego ze względu na studia czy rodzinę to nie będę robił żadnych problemów. Mogę to nawet zapisać w umowie. Pensja jest całkiem niezła jak na pracę weekendową, no i może być pani pewna, że ochroniarze będą mieli panią na oku, więc niech się pani nie obawia powtórki sprzed tygodnia. Proszę powiedzieć, co jeszcze panią niepokoi?
- Przepraszam, ja... chyba nie mam argumentów... po prostu nie jestem pewna... chyba.. chyba tu nie pasuję...
- To może zróbmy tak... proszę przyjść jutro wieczorem i spróbować... Niech pani porozmawia w tym innym miejscu, a potem przyjdzie spróbować tutaj. Jeśli nie to trudno, ale możemy podpisać umowę, z której w dowolnym momencie będzie się mogła pani wycofać. Czy taka wersja pani odpowiada?
- No... dobrze. - Avery w końcu złamała się, stwierdzając, że najwyżej przeżyje jeszcze jeden kiepski wieczór, ale nie będzie mieć później do siebie pretensji, że nie spróbowała.
- No i to rozumiem. Poproszę, żeby Louis wprowadził panią jutro we wszystkie zasady. Proszę pojawić się tutaj około siedemnastej, to powinno wystarczyć. - Na tym rozmowa skończyła się i pan Sterling odprowadził dziewczynę do drzwi, upewniając się, że zna drogę do głównej sali. Tam, przy barze siedziała Roxy i rozmawiała z Louisem i kimś jeszcze. Gdy zbliżyła się, barman zaoferował jej drinka, ale odmówiła i pociągnęła brunetkę do wyjścia. Była trochę zmęczona całym dniem, tym bardziej, że najpierw spędziła cały dzień na zajęciach, a potem została ściągnięta do klubu. Chociaż Lou próbował je zatrzymać, Avery na odchodnym rzuciła tylko, że zobaczą się jutro i ulotniły się mniej więcej wtedy, gdy do klubu przyszli pierwsi klienci.

chapter fifteen: i'm so troublesome

Poruszyła palcami, zaciskając je na czymś miękkim. Jednocześnie przy drobnym poruszeniu poczuła nieprzyjemny ból nadgarstków. Leżała chwilę nie ruszając się, pozwalając sobie dojść do pełni świadomości. Czuła się trochę tak jakby ktoś ją pobił... albo potłukł jej mózg. W końcu powoli otworzyła oczy, mając nadzieję, że nie natknie się na dwóch chłopaków o drwiących wyrazach twarzy. Gdy uchyliła powieki nie zobaczyła dużo więcej, ponieważ znajdowała się w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Ukłuło ją uczucie strachu, ale nie chciała się mu poddawać. Podniosła się na łokciach i poczuła jak z jej ramion zsuwa się koc. Przez zmianę pozycji zakręciło się jej mocno w głowie jakby jej obolały mózg chciał zaprotestować przeciwko jakimkolwiek ruchom. Po chwili oczy dziewczyny przyzwyczaiły się do ciemności panującej w pokoju. Przed sobą widziała delikatną łunę światła, która podświetlała obrys drzwi, wskazując na to, że ktoś musiał za nimi być. Dziewczyna przekręciła głowę w drugą stronę i zobaczyła tam okno. Mimo, że na zewnątrz było ciemno, to latarnie uliczne oświetlały lekko falujące zasłony, które rzucały cienie na sąsiednią ścianę. Zrobiła głęboki wdech, chwilę przytrzymała powietrze w płucach i wypuściła je przez usta. Nie widziała innego wyjścia, niż iść zobaczyć, gdzie właściwie się znalazła. Mimo strachu zebrała się w sobie, bo najgorsza była bezczynność. Generalnie każda kolejna sekunda sprawiała, że poziom jej zdenerwowania podnosił się. Gdy zrzuciła z siebie koc, ogarnęła ją fala chłodu. Okno musiało być uchylone, a nocne powietrze było wyjątkowo chłodne, chociaż dzięki niemu dziewczyna szybciej doszła do siebie. Wsparła się na dłoniach i przesunęła w stronę krańca szerokiego łóżka, na którym leżała, jednak, gdy tylko jej działania spowodowały szelest, zobaczyła jakiś ruch na krawędzi łóżka i zaraz potem głośne, niskie warknięcie. Pies? Momentalnie zatrzymała się, przyciągnęła nogi do siebie i usiadła po turecku. Nie wiedziała co ma zrobić, zwierzę ulokowane było prawdopodobnie gdzieś na podłodze, w okolicach nóg łóżka. Po głosie założyła, że pies musiał być duży, ale nie miała pojęcia czego może się po nim spodziewać. Z rozmyślań wyrwał ją odgłos rozmowy. Przez moment ledwo słyszalne głosy, po chwili zrobiły się wyraźniejsze. Szczelina w drzwiach, która nieco oświetlała pokój poszerzyła się i w jasnym prostokącie framugi pokazały się dwie postacie. Ciarki przebiegły po jej plecach na myśl, że to pewnie dwaj faceci z klubu. Gdy tylko weszli usłyszała cichy głos jednego z nich:

- Cash, zamknij się. - Chłopak wymacał włącznik i dziewczyna została oślepiona przez światło. Zmrużyła oczy i cicho jęknęła, bo światło tak ją raziło, że aż ”bolało”.

- Och... obudziłaś się. Jak się czujesz? -Dziewczyna chwilę milczała próbując przyzwyczaić wzrok do światła, ale z jakiegoś powodu nie mogła.
- Zgaś to. - Mruknął drugi podchodząc do dziewczyny i usiadł koło niej na skraju łóżka. Gdy w pokoju ponownie zapanował mrok momentalnie nieprzyjemne uczucie zniknęło. - Lepiej? - Pokiwała głową i skupiła wzrok na twarzy chłopaka oświetlonej łuną światła z sąsiedniego pokoju. Z ulgą stwierdziła, że nie byli przed nią ci, których bała się zobaczyć. - Dali ci coś?
- Kto? - Mimo, że była w stanie skupić na nim wzrok, jej umysł działał jakby z pewnym otępieniem.
- Ci, przed którymi uciekałaś.
- Ach... tak... tak, chyba mieli strzykawkę.
- Co za skurwiele...

- Ymm... może zabrzmię niewdzięcznie, ale... możecie mi powiedzieć, gdzie jestem?
- Och, no tak, pewnie, przepraszam. Jego powinnaś pamiętać, ale jako, że jest ciemno to wyjaśnię... to jest Lou, jest barmanem w Blue Jay, rozmawiałaś z nim wieczorem. A ja jestem Joel i jestem muzykiem, gram w klubie. Jesteś w naszym mieszkaniu... a to jest Cash. - Poklepał po głowie psa.
- Przepraszam, narobiłam wam problemów... - Mruknęła zakłopotana.
- Ty chyba żartujesz... gdybyś nie „narobiła nam kłopotów”, to sama byłabyś w tej chwili w poważnych tarapatach, więc cieszę się, że wleciałaś za bar. - Lou uśmiechnął się do niej.
- Słuchaj, jak już się obudziłaś to powiedz: chcesz zostać tutaj i rano wrócić do domu, czy wolałabyś, żeby odwieźć cię teraz...
- Nie chciałabym sprawiać wam więcej problemów... chyba i tak to zrobiłam, ale jeśli powiecie mi gdzie jesteśmy to wrócę sama.
- Dziecino, chyba żartujesz, że będziesz w takim stanie sama łazić po nocy. Jeśli nie chcesz zostać, to podaj adres i cię odwieziemy.
- Ale...
- Wiesz jaki jest najpoważniejszy powód, dla którego prawdopodobnie nigdzie sama nie pójdziesz? Wstań... - Avery, niepewna, o co chodzi brunetowi, zsunęła nogi z łóżka, powoli wstała i prawie natychmiast straciła równowagę i prawdopodobnie runęłaby przed siebie gdyby nie ręce chłopaka, który, jakby gotowy na to, złapał ją w odpowiedniej chwili. - Właśnie dlatego. - Mruknął i posadził ją obok siebie. - Nie wiem, co było w tej strzykawce, mogę tylko podejrzewać, ale chyba i tak obudziłaś się dosyć szybko, więc przez dobre kilka-kilkanaście godzin tak będzie. Ale zrozumiałem, że wolałabyś być u siebie, więc podaj adres i cię tam odstawimy.
- Aha... tylko twój płaszcz został chyba w klubie, może jutro ci go podrzucimy... - Lou przyniósł jej swoją kurtkę, a Joel wziął ją na ręce i zniósł z drugiego piętra. Na ulicy panował spokój, ale nie była to okolica Avery znana. Około kwadransa zajęło im przemieszczenie się spod ich mieszkania na ulicę dziewczyny. Tam znowu została wniesiona na czwarte piętro i o dziwo, mimo obaw Avery chłopak, który ją niósł nie wyglądał jakby się tym zmęczył. Mimo godziny, gdy tylko przekręcili klucze w zamku na korytarz wypadła Roxy, wyraźnie przejęta i równocześnie zdziwiona pojawieniem się Avery i sposobem jej przyjścia.
-Co się stało?!
- Cześć Roxy. - Mruknęła Avery i spojrzała na chłopaka. - Dziękuję... Możesz mnie postawić?
- Chyba położyć. - Brunet spojrzał na nią zabawnie. - Pokój?
- Tutaj. - Roxy nadal nie rozumiejąc, co się stało wskazała drzwi prowadzące do pokoju Avery.
- Cześć, jestem Louis, a to Joel. - Chłopak idący za Avery i jej transportem uśmiechnął się lekko do Roxy jakby nie widząc w tym wszystkim niczego dziwnego.
- Co się stało, dlaczego niesie Avery? Kim wy w ogóle jesteście?
- Mieliśmy drobne problemy w klubie i niestety twoja koleżanka trochę ucierpiała. Ale powinno być w porządku jak trochę odpocznie... To my się zbieramy. - Mruknął, gdy drugi chłopak pojawił się już sam w drzwiach.
- Tak. Na razie...
- Cześć. - Mruknęła brunetka patrząc podejrzliwie na chłopaków, ale zanim zdążyła zadać jakieś pytanie oni już się ulotnili.
- Avery... - Roxy zaraz po szybkim przekręceniu zamków wpadła do pokoju szatynki. - Możesz mi wyjaśnić co się stało? Wiesz, jak się zmartwiłam jak przyszłam, a ciebie nie było? No, może wtedy jeszcze nie, ale dlaczego nie odbierałaś telefonu?! Co się stało?
- No bo poszłam sprawdzić tą posadę kelnerki... - Avery opowiedziała tyle, ile pamiętała z tego całego wydarzenia, sama trochę porządkując sobie fakty w głowie. Roxy była zaniepokojona tą sprawą, ale sam fakt, że było już po wszystkim i Avery była w mieszkaniu uspokoił ją i gdy szatynka zakończyła swoją opowieść, Roxy mruknęła z lekkim uśmiechem:
- Fajni byli.
- Kto?
- No ci dwaj...
- Aaaa... no tak.